Όταν σε ρωτούσαν αν έπαιρνες ναρκωτικά έλεγες εγώ ο ίδιος είμαι τα ναρκωτικά. Είσαι εκείνος επίσης που κλήθηκες να απαντήσεις στην ερώτηση αν είσαι τρελός και εσύ έδωσες αποστομωτική απάντηση λέγοντας πως η διαφορά ανάμεσα σε έναν τρελό και σε μένα είναι πως εγώ δεν είμαι καθόλου τρελός. Πάντα καυστικός, πάντα στην πρώτη γραμμή, πάντα αδυσώπητα διαφορετικός. Έζησες εκείνη την απίστευτη δεκαετία του ’20 στο Παρίσι, τότε που ο ξέφρενος ρυθμός της νεότητάς σου σε βρήκε να ζεις την κινητή γιορτή για την οποία μιλούσε ο Έρνεστ Χέμινγουει, με τον οποίο συναντήθηκες. Όλο αυτό το πλέγμα αυτής της παρέας που διψούσε για ζωή και δημιουργία βρέθηκε εκεί την κατάλληλη χρονική συγκυρία. Από πάρτυ σε πάρτυ και από γιορτή σε γιορτή εκείνα τα χρόνια ήταν αξέχαστα τόσο για σένα όσο και για τους φίλους σου, τον Μπουνιουέλ, τον Γκρις, τον Ελυάρ, τον Μιρό, τα κορίτσια που πάντα σας συνόδευαν γιατί πυρ, γυνή και θάλασσα, τότε που συζητούσατε δίχως τέλος για ζωγραφική, για την ποίηση, για τον κινηματογράφο, για κάθε είδους ομορφιά που πλημμύριζε τότε τις ζωές σας. Περισσότερα
