Παρουσιάσεις

Ο μέγας Τολστόι στην αψεγάδιαστη Άννα Καρένινα είχε γράψει πως οι ευτυχισμένες οικογένειες λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους, ωστόσο κάθε δυστυχισμένη οικογένεια έχει τη δική της προσωπική δυστυχία. Αυτή λοιπόν η  φράση του εφαρμόζεται και στο έργο του Γρηγόριου Ξενόπουλου, αυτού του σπουδαίου συγγραφέα που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο με τις αφηγήσεις του. Στα έργα του, όπως κατεξοχήν εδώ στους Μυστικούς αρραβώνες, ο Ξενόπουλος ξεδιπλώνει το κουβάρι των ζωών των ανθρώπων με τους έρωτες, τα μίση, τις ανθρώπινες σχέσεις που κλονίζονται από τη διάσταση μεταξύ των τάξεων. Έχει την ικανότητα να μας χαρίζει τον πλούτο των βίων απλών και ευγενών – στον τίτλο και όχι πάντα στην συμπεριφορά – ανθρώπων της εποχής του, μια ευκαιρία για μας να ανατρέχουμε στις περιγραφές του για να αντλούμε ηθογραφικά στοιχεία για το παρελθόν.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Μερικά βιβλία και μερικούς συγγραφείς τους αγαπάς, όχι γιατί κατάφεραν με το πέρασμα του χρόνου να θεωρούνται κλασικοί αλλά γιατί, καταφέρνουν, όσες φορές και να τους διαβάσεις, να σου προκαλούν τα ίδια έντονα και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Γιατί καταφέρνουν την τόλμη τους να την κάνουν συναίσθημα και την προκλητικότητα τους θεωρία ζωής που ακόμα κι αν δεν την ασπάζεσαι, οφείλεις να της αναγνωρίσεις τη δύναμή της και κυρίως την αλήθεια της. Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι, αξίζει να είναι πάντα στο προσκήνιο γιατί είναι ένα από αυτά τα κείμενα, που όπως έλεγε ο Φραντς Κάφκα, πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας. Είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε όλους, είναι από εκείνα τα βιβλία που προκαλούν με την ρηξικέλευθη ματιά τους στον ψυχισμό του ανθρώπου.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Το αμερικανικό όνειρο αποτελούσε ανέκαθεν ένα στοίχημα, ένα όραμα και μια προσδοκία για τους ανθρώπους που θεωρούσαν πως αυτή η νέα ήπειρος που ανακαλύφθηκε το 1492 από έναν τυχοδιώκτη μπορούσε να τους προσφέρει πολλά. Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα συνέρρεαν στην περιοχή μετανάστες και εργατικά χέρια με την αναμονή για ένα καλύτερο αύριο που μπορεί να γεννηθεί, για ένα μέλλον πιο φωτεινό και πιο ευοίωνο. Μπορεί να έγινε περισσότερο γνωστό το περίφημο αυτό όνειρο τον 20ο αιώνα, ειδικά τις πρώτες δεκαετίες, μέσα από τις αφηγήσεις του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ και άλλων ανερχόμενων συγγραφέων ωστόσο η Νέα Βαβυλώνα, όπως είχαν ονομάσει την Νέα Υόρκη αλλά και γενικότερα η Αμερική ως νέα Γη της Επαγγελίας, έκρυβε ή έτσι διαδιδόταν τουλάχιστον, μια αισιοδοξία για καλύτερες μέρες.

Μια απότομη και σκληρή ιστορία ενηλικίωσης στην αμερικανική ύπαιθρο

Η Αν-τόνια μου συγκαταλέγεται σε εκείνα τα μυθιστορήματα που μιλάνε για την πορεία προς αυτό το όνειρο, μιας και η ίδια είναι παιδί μεταναστών από τη Βοημία, είναι μια όμορφη κοπέλα με όλη τη ζωή μπροστά της, αναζητώντας τη δική της ταυτότητα. Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο ιστορικό σταυροδρόμι και ένα κομβικό σημείο στην παγκόσμια ιστορία καθώς η ιστορία εκτυλίσσεται στα τέλη ενός πολύπαθου 19ου αιώνα λόγω των κρίσιμων γεγονότων στην Ευρώπη των πολέμων αλλά και στην όχι και τόσο φωτεινή αυγή ενός 20ου αιώνα που προμηνύεται δύσκολος και επώδυνος. Η Αν-τόνια θα εργαστεί και θα αναζητήσει την τύχη της σε μια αμερικανική επαρχία, εκεί όπου χτυπάει η καρδιά ενός νέου εργατικού ρεύματος, ανθρώπων που επιθυμούν με έντονη και κοπιαστική εργασία να χτίσουν το δικό τους αύριο και να έχουν καλύτερη τύχη από εκείνη που εξασφάλισαν οι γονείς τους.

Η Γουίλα Κάθερ γράφει αυτό το μυθιστόρημα και το δημοσιεύει εν μέσω πολέμου, η αναφορά στην περιοχή της Βοημίας αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Ευρώπης δεν μπορεί να είναι τυχαία με όλα αυτά που συμβαίνουν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Σε αυτή τη νέα ζωή, η πρωταγωνίστριά της θα έρθει σε επαφή με ανθρώπους, όπως ο Τζιμ Μπέρντεν με τον οποίο θα αναπτύξουν μια διαρκή, αληθινή και διαχρονική σχέση, μια σχέση που αντέχει στον χρόνο. Ενώ τα χρόνια περνούν εκείνος πάντα έχει την έγνοια της, έχει στο μυαλό του την Αν-τόνια του για την οποία έχει σεβασμό αλλά και τελικά ενδιαφέρον, ένα μείγμα συμπάθειας και έρωτα. Στο τέλος του βιβλίου την ξανασυναντά μετά από χρόνια, επιβεβαιώνοντας πως ποτέ δεν είχε ξεχάσει την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά των παιδικών τους χρόνων τότε που είχαν συναντηθεί υπό διαφορετικές εντελώς συνθήκες.

Η Αν-τόνια είναι ένα κορίτσι στο πρόσωπο του οποίου η συγγραφέας Γουίλα Κάθερ καθρεφτίζει όλα εκείνα τα κορίτσια που βίωσαν τη δυσκολία της επιβίωσης σε μια νέα πατρίδα, ζώντας σε μια αμερικανική ύπαιθρο όχι πάντα φιλόξενη και ζεστή εργαζόμενες ήδη από νεαρή ηλικία για να στηρίξουν τις οικογένειές τους μέσα από τη σκληροτράχηλη εργασία τους. Είναι ένα μυθιστόρημα που εστιάζει στην ψυχολογία της Αν-τόνια, στον τρόπο σκέψης της και στις αντιδράσεις της, καθώς βιώνοντας δύσκολες καταστάσεις δεν είναι λίγες οι φορές που η παιδικότητά της υποχωρεί και παραχωρεί τη θέση της σε μια πρόωρη ενηλικίωση, σε έναν κόσμο αν όχι εχθρικό όχι δα και τόσο φιλικό. Οι περιγραφές των τοπίων και του άγριου του τόπου είναι χαρακτηριστικές από την Γουίλα Κάθερ που έχει τον τρόπο να σκιαγραφεί την κοινωνία και τους ανθρώπους της, να δίνει το στίγμα της σχέσης της Αν-τόνια και της κυρίας της μέσα από διαφορετικά επεισόδια και γεγονότα που λαμβάνουν χώρα εντός και εκτός σπιτιού.

“Ο χειμώνας κρατάει πολύ στις επαρχιακές πόλεις. Παραμένει, μέχρι που ξεθυμαίνει και κουρελιάζεται, γερνάει κι εξαθλιώνεται. Στους αγρούς, ο καιρός ήταν στο κέντρο του ενδιαφέροντος και οι υποθέσεις των ανθρώπων εξελίσσονταν στη σκιά του, όπως τα ρεύματα κυλούν κάτω από τον πάγο. Στο Μπλακ Χοκ όμως, το σκηνικό της ζωής ξεδιπλωνόταν μίζερο και κάτισχνο, παγωμένο μέχρι τη ρίζα” γράφει σε ένα σημείο η Γουίλα Κάθερ ξετυλίγοντας την ποιητική της διάθεση με μια νότα μελαγχολίας για όσα και η ίδια η συγγραφέας βίωσε ενδεχομένως ως μέλος της ίδιας εκείνης κοινωνίας, παρατηρώντας τους ανθρώπους και τους κόπους τους. Το μυθιστόρημα, μέσα από την άρτια μετάφραση της Κερασίας Σαμαρά, χαρίζει στον αναγνώστη τη μοναδική ευκαιρία να γευτεί τον μόχθο των ανθρώπων σαν την Αν-τόνια μέσα από τις δικές τους μαρτυρίες, τις δικές της γλυκόπικρες εμπειρίες.

Το τέλος του βιβλίου αγγίζει μιαν υπέροχη και απρόσμενη συναισθηματική κορύφωση καθώς η απόσταση του χρόνου στη συνεύρεση μεταξύ της πρωταγωνίστριας και του επιστήθιου φίλου της Τζιμ Μπέρντεν κρύβει εκπλήξεις. Η Γουίλα Κάθερ εσκεμμένα δίνει μια δραματική τροπή και ακολουθεί από κοντά την Αν-τόνια που μέσα από τα μάτια του Τζιμ φαίνεται πια κουρασμένη από τη ζωή, βασανισμένη από τους γάμους και τις ανέξοδες σχέσεις από τις οποίες ωστόσο προέκυψαν πολλά παιδιά, ίσως η μόνη χαρά για μια γυναίκα. Αυτό που μένει είναι η δυναμικότητά της πάντως, είναι η επιμονή της στη ζωή, είναι η υπομονή της και η ελπίδα πως τελικά αυτό το πολυπόθητο όνειρο μπορεί και να γίνει πραγματικότητα έστω και την ύστατη στιγμή. Είναι αυτή η πίστη στον άνθρωπο και τις δυνατότητές του που η Κάθερ ενδεχομένως επιθυμεί να μεταδώσει για αυτό και αφήνει μια χαραμάδα φωτός στο τέλος της αφήγησης, κλείνοντας το μάτι στη μοίρα που περιμένει την Αν-τόνια.

“Για την Αν-τόνια και για μένα αυτός υπήρξε ο δρόμος του Πεπρωμένου ͘  μας είχε οδηγήσει εκεί όπου τα παιχνίδια της μοίρας προκαθόρισαν την ύπαρξή μας. Τώρα, κατάλαβα ότι μέσα απ’ τον ίδιο δρόμο έμελλε να ξανανταμωθούμε. Ό,τι και αν είχαμε χάσει, κατείχαμε από κοινού το ανεκτίμητο, το ανείπωτο παρελθόν”

“Ήταν μια ταλαιπωρημένη γυναίκα πια, όχι ένα όμορφο κοριτσόπουλο ͘  όμως είχε ακόμη κάτι που πυροδοτούσε τη φαντασία, μπορούσε ακόμη να σου κόψει την ανάσα μ’ ένα βλέμμα ή μια χειρονομία που, κατά κάποιον τρόπο, αποκάλυπτε την ουσία, που κρυβόταν στα απλά πράγματα”

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Είναι κάποιοι δημιουργοί που αν και το πέρασμά τους ήταν τόσο σύντομο μπόρεσαν να αφήσουν τα σημάδια τους, τα πατήματά τους και τα χνάρια τους στον καλλιτεχνικό καμβά με τέτοιο τρόπο που μέχρι σήμερα να μνημονεύονται. Είναι οι επονομαζόμενοι καταραμένοι καλλιτέχνες γιατί η μοίρα τους είχε προδιαγράψει μια πορεία σύντομη, έζησαν λίγο αλλά δημιούργησαν πολλά και εμείς σήμερα έχουμε την χαρά, την ευτυχία και την απόλαυση να τους διαβάζουμε, να τους ακούμε, να τους βλέπουμε. Μια τέτοια δημιουργός είναι η Κάθριν Μάνσφιλντ, που παρά την πρόωρη φυγή της για άλλες πολιτείες, μπόρεσε να αφήσει το λογοτεχνικό στίγμα της συνεχίζοντας μια παράδοση ξακουστών γυναικών της λογοτεχνίας όπως η Γεωργία Σάνδη, η Τζέιν Όστιν, η Σαρλότ Μπροντέ και τόσες άλλες.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Η διαδρομή προς την σύλληψη της ιδέας και έπειτα της συγγραφής ενός βιβλίου είναι μια διαδικασία πολλές φορές επώδυνη διότι η πορεία προς τη δημιουργία έχει πολλά στάδια και είναι στιγμές που ο εκάστοτε δημιουργός βρίσκεται αντιμέτωπος με ερωτήματα. Αυτά τα ερωτήματα τα θέτει στον εαυτό του ο ίδιος ο συγγραφέας μήπως και λάβει απαντήσεις μέσα από ένα μονοπάτι έντονου συλλογισμού. Ο κόσμος του συγγραφέα, αλλά και του κάθε δημιουργού, είναι ένας κόσμος ανηφορικός, δύσβατος, αμφίβολος, διαισθητικός αλλά και εμπειρικός. Ωστόσο, κάθε φορά δοκιμάζεται η ίδια του η έμπνευση και έρχεται να επιβεβαιωθεί ο Πικάσο που έλεγε χαρακτηριστικά πως έμπνευση υπάρχει αλλά πρέπει να σε βρει να δουλεύεις. Πρώτα λοιπόν ο Φόρστερ και έπειτα ο Galgut εμπνεύστηκαν τις ιστορίες τους ο καθένας με τον δικό του πολύ προσωπικό τρόπο.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Πρωτοπόρος της νουβέλας και του διηγήματος, ο Προσπέρ Μεριμέ υπήρξε ο περίφημος συγγραφέας της Κάρμεν που οι περισσότεροι γνωρίζουν από την όπερα του Μπιζέ, η οποία βασίστηκε στο έργο του και βέβαια τη μοναδική Μαρία Κάλλας με την ερμηνεία της που έδωσε πνοή στο κείμενο. Ο Μεριμέ έχει τον τρόπο να θέτει τον έρωτα και τις συνέπειές του σε πρώτο πλάνο με μια θεατρικότητα που θυμίζει Μπωμαρσαί. Σε αμφότερα τα κείμενα ο αναγνώστης βυθίζεται στην ανάγνωση της ταραγμένης ανθρώπινης ψυχής που εκλιπαρεί για έρωτα και αγάπη, που αναζητά ένα χέρι για να κρατηθεί, ακόμα και την ύστατη στιγμή, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Αρσέν Γκιγιό. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο η ερωτική επιθυμία και η απογοήτευση που προκύπτει από αυτήν, καθώς ο άνθρωπος πάντα θέλει να εκπληρώνει τις επιθυμίες του και να είναι ποθητός. Το μη πάθος και η άρνηση της επιθυμίας οδηγούν σε αδιέξοδα, την περιγραφή των οποίων αναλαμβάνει ο Μεριμέ.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Ο περίφημος, εκκεντρικός και πολύ πρωτοπόρος Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει χαρακτηριστικά πως δεν έχω να δηλώσω τίποτα (στο τελωνείο) εκτός από την ιδιοφυΐα μου. Αυτή η φράση αποτυπώνει ανάγλυφα και πολύ συνοπτικά το άγνωστο αυτό στο ευρύ κοινό έργο, τον Τζοβάνι Επίσκοπο. Είναι το έργο ενός επίσης εκκεντρικού και αμφιλεγόμενου, λόγω και των πολιτικών του πεποιθήσεων, Ιταλού συγγραφέα που όμως με έναν κεραυνό αφήγησης που στάζει άκρατο ερωτισμό παραδίδει σε όλους εμάς ένα σύγγραμμα απλής αφήγησης. Είναι όμως συνάμα ένα κείμενο εξαιρετικής διαύγειας και συνταρακτικής λεπτομέρειας σε βαθμό που ο αναγνώστης αφήνεται, όχι άδικα, πελαγωμένος σε μία θάλασσα συναισθημάτων που αφρίζουν στα κύματα της ιδιοσυγκρασίας και της προσωπικότητας του πρωταγωνιστή που αν διαβάσει κανείς το βιογραφικό του συγγραφέα θα διερωτηθεί εύλογα αν όλα αυτά δεν είναι κατά βάθος αποκυήματα ή και βιώματα της ζωής του ίδιου του γράφοντος.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Ο Καρτέσιος είχε πει κάποτε, μεταξύ άλλων, πως το να διαβάζουμε τα καλά βιβλία είναι σαν να συνδιαλεγόμαστε με τους καλύτερους όλων των εποχών. Μάλλον αυτό είχε στο μυαλό του ο Στεφάν Καρλιέ όταν εμπνεύστηκε την ιδέα να γράψει ένα βιβλίο αφιερωμένο στον Μαρσέλ Προυστ, σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής στον σπουδαίο αυτό συγγραφέα που σημάδεψε με το πλούσιο έργο του την λογοτεχνία του εικοστού αιώνα. Αν προσπαθούσε κάποιος να απεικονίσει τα κείμενα του Προυστ με έναν πίνακα, αυτός θα ήταν σίγουρα ιμπρεσιονιστικός. Και αυτό γιατί τα χρώματα του, οι λέξεις του δηλαδή έχουν μια σπάνια ρομαντικότητα και είναι ζωηρές όπως και τα έντονα φλογοβόλα λόγια των ηρώων του, οι πινελιές του είναι ποτισμένες με το συναίσθημα της έλξης και της απόχρωσης της γοητείας.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.