Μια βόλτα στο Παρίσι, Εκδόσεις Ψυχογιός

Αν είσαι αρκετά τυχερός για να έχεις ζήσει στο Παρίσι όταν ήσουν νέος, τότε όπου και να πας την υπόλοιπη ζωή σου, μένει πάντα μαζί σου, γιατί το Παρίσι είναι μια κινητή γιορτή έχει δηλώσει ο Χέμινγουεϊ, ο Τόμας Τζέφερσον είχε πει πως ένας περίπατος στο Παρίσι σου μαθαίνει πολλά για την ιστορία, την ομορφιά και την ουσία της ζωής, ο Βίκτορ Ουγκό είχε δηλώσει πως μια ανάσα από Παρίσι κρατά την ψυχή ζωντανή. Το Παρίσι είναι η πόλη του φωτός, είναι η πόλη που εκπέμπει πολιτισμό και πνεύμα σε κάθε άκρη του, είναι η πόλη που δεν αφήνει τον επισκέπτη της δίχως εκπλήξεις και τον γεμίζει με τόσες πολλές εμπειρίες και εικόνες που φεύγει χορτάτος για να ξαναγυρίσει γιατί μία επίσκεψη ποτέ δεν είναι αρκετή. Το Παρίσι όμως δεν είναι μόνο για μεγάλους, είναι για όλους και πόσο μάλλον για τους λιλιπούτειους επισκέπτες του, τα παιδιά που γεμίζουν τις ζωές με χαρά και αισιοδοξία, με το γέλιο τους, το παιχνίδι τους, την ανεμελιά τους.

Παρίσι, η πόλη της ιστορίας, των εκπλήξεων και των πολιτιστικών διαδρομών

“Ο ήλιος είχε πέσει. Η νύχτα όλο επισημότητα είχε πάρει τη θέση της. Τα παιδιά χώρισαν πηγαίνοντας το καθένα, χωρίς να το γνωρίζουν, κατά τις συνθήκες και κατά το τυχαίο, να ωριμάσουν το πεπρωμένο τους, να σκανδαλίσουν τους πλησίον τους και να προχωρήσουν προς τη δόξα ή προς την ατίμωση” γράφει ο υπέροχα αινιγματικός και ποιητικός Σαρλ Μπωντλαίρ στη Μελαγχολία του Παρισιού όπου ξεδιπλώνει την αγάπη του για την πόλη. Το Παρίσι πάντα ήταν τόπος έμπνευσης για όλες τις εποχές γιατί περικλείει ιστορία, ανθρώπους, εικόνες και αποτελεί αναμφίβολα ένα κινητό μουσείο, το οποίο κανείς δεν χορταίνει να βλέπει. “Αν είσαι αρκετά τυχερός για να έχεις ζήσει στο Παρίσι όταν ήσουν νέος, τότε όπου και να πας την υπόλοιπη ζωή σου, μένει πάντα μαζί σου, γιατί το Παρίσι είναι μια κινητή γιορτή” έχει δηλώσει ο Χέμινγουεϊ για το Παρίσι, όπου έμελλε να γίνει το πεδίο δράσης καλλιτεχνών, ποιητών, συγγραφέων και άλλων δημιουργών.

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια νοερή περιπατητική διαδρομή στα μονοπάτια του Παρισιού συντροφιά με το μαύρο Γάτο ως βοηθό και συνοδό στην πόλη που διαθέτει το Λούβρο, το Μουσείο του Ορσαί, που γέννησε τον Βολταίρο, τον Μολιέρο, τον Απολιναίρ, που φιλοξένησε τον Όσκαρ Ουάιλντ, τον Τζέιμς Τζόυς, τον Χένρι Μίλερ και τόσους άλλους ξακουστούς επισκέπτες. Το Παρίσι είναι συνυφασμένο με τις τέχνες και κάθε μορφή έκφρασης, την ποίηση, την λογοτεχνία, τον χορό, την ζωγραφική, την γλυπτική και μετράει αιώνες ιστορίας εμποτισμένους με γεγονότα σημαντικά και κομβικά. Η περιπλάνηση αυτή και στις δύο όχθες που χωρίζει ο περίφημος και ξακουστός Σηκουάνας επιφυλάσσει σε όλους και στιγμές δροσιάς και ξεκούρασης όπως στον κήπο του Κεραμεικού ή στον κήπο του Λουξεμβούργου για να ξαποστάσει κάποιος από το περπάτημα.

Το κείμενο είναι γραμμένο από την Ντανιέλα Τσέλι και η εικονογράφηση έχει πραγματοποιηθεί από την Λάουρα Ρε και προσδίδουν μια όμορφη ανάσα, μια ευκαιρία για παιχνίδι για τους επίδοξους μικρούς επισκέπτες που μπορούν να προετοιμαστούν διαβάζοντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου και απαντώντας σε ερωτήσεις, σε γρίφους και σε διάφορες άλλες δραστηριότητες. Είναι μια πρώτη επαφή με αυτή την πόλη ώστε όταν έρθει η ώρα της πραγματικής επίσκεψης να είναι πανέτοιμοι για να ξεχυθούν στους δρόμους και να ανακαλύψουν τα υπέροχα τοπόσημα που περιγράφονται τόσο όμορφα στο βιβλίο. Είναι ένα βιβλίο προσαρμοσμένο ειδικά για παιδιά χωρίς να είναι όμως αφελές γιατί η ευφυΐα των παιδιών ξεπερνά πολλές φορές και εκείνη των ενηλίκων. Άρα σεβόμενο την παιδική ανάγκη για μάθηση και περιπέτεια απαντά στις απαιτήσεις τους ενώ είναι πολύ φιλικό και εύκολο στην ανάγνωση.

“Το να είσαι Παριζιάνος δεν σημαίνει πως γεννήθηκες στο Παρίσι αλλά πως εκεί ξαναγεννήθηκες” είπε κάποτε ο περίφημος Γάλλος συγγραφέας Σασά Γκιτρύ. Όντως, το Παρίσι είναι μία πόλη από την οποία δύσκολα φεύγεις και αν φύγεις πάλι σύντομα θα επανέλθεις για να την ξαναζήσεις. Οι περίπατοι στα ξακουστά Ηλύσια Πεδία με το ποδήλατο όπου συναντάς ανθρώπους από όλο τον κόσμο και όλων των ηλικιών είναι η καλύτερη απόδειξη μιας πόλης που είναι σε μια κατάσταση γιορτής. Μέσα από το βιβλίο θα μάθουμε για το Μουσείο Υπονόμων, για το Καρουζέλ που συναντάμε σχεδόν παντού στην πόλη, θα κατανοήσουμε το πώς χτίστηκε ο Πύργος του Άιφελ και με ποιο σκοπό. Και επειδή ο μαύρος Γάτος είναι παιχνιδιάρης δεν του λείπει το χιούμορ και η συναισθηματική πινελιά σε κάθε μέρος όπου βρίσκεται για να μας ξεναγήσει.

Στο Παρίσι έδρασαν ζωγράφοι όπως ο Μονέ που ζωγράφισε τους περίφημους κήπους, ο Τουλούζ-Λωτρέκ που φιλοτέχνησε έργα με πρωταγωνίστριες τις χορεύτριες του Μουλέν-Ρουζ και παρεμπιπτόντως ζωγράφισε και τον μαύρο γάτο, ο Ντεγκά που αναπαρέστησε στα έργα του τις χορεύτριες μπαλέτου για να αναφερθούν μόνο κάποιοι από τους επιφανείς ζωγράφους και δημιουργούς τα έργα των οποίων μπορεί κάποιος να απολαύσει εκ του σύνεγγυς στο Μουσείο του Ορσαί. Και αυτά δεν είναι τίποτα γιατί το Παρίσι έχει μοναδικά μουσεία, ξακουστές πλατείες, περίφημα πάρκα, εξαίσια καφέ και μπιστρό, ξεχωριστές εκκλησίες σαν την Παναγία των Παρισίων και ο κατάλογος είναι τόσο μακρύς που το βιβλίο αυτό θα δώσει όρεξη και διάθεση για εξερεύνηση. Οπότε αφεθείτε μικροί μου φίλοι και απολαύστε την περιπέτεια και όπως λέμε στα γαλλικά bon voyage!

“Ύστερα από τη νίκη στη διάσημη του Αούστερλιτς, ο αυτοκράτορας ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗΣ είπε στους στρατιώτες του: “Θα επιστρέψετε σπίτια σας μόνο μέσα από αψίδες Θριάμβου!”

“Το κτίριο που στεγάζει το Μουσείο του Λούβρου χτίστηκε στη θέση ενός μεσαιωνικού φρουρίου, το οποίο προστάτευε το Παρίσι από τους ΒΙΚΙΝΓΚ και αργότερα έγινε το ΠΑΛΑΤΙ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ”

 

 

Άλεξ Τζόρτζ, Μια μέρα στο Παρίσι, Εκδόσεις Μίνωας

“Ο ήλιος είχε πέσει. Η νύχτα όλο επισημότητα είχε πάρει τη θέση της. Τα παιδιά χώρισαν πηγαίνοντας το καθένα, χωρίς να το γνωρίζουν, κατά τις συνθήκες και κατά το τυχαίο, να ωριμάσουν το πεπρωμένο τους, να σκανδαλίσουν τους πλησίον τους και να προχωρήσουν προς τη δόξα ή προς την ατίμωση” γράφει ο υπέροχα αινιγματικός και ποιητικός Σαρλ Μπωντλαίρ στη Μελαγχολία του Παρισιού όπου ξεδιπλώνει την αγάπη του για την πόλη. Το Παρίσι πάντα ήταν τόπος έμπνευσης για όλες τις εποχές γιατί περικλείει ιστορία, ανθρώπους, εικόνες και αποτελεί αναμφίβολα ένα κινητό μουσείο, το οποίο κανείς δεν χορταίνει να βλέπει. Αν είσαι αρκετά τυχερός για να έχεις ζήσει στο Παρίσι όταν ήσουν νέος, τότε όπου και να πας την υπόλοιπη ζωή σου, μένει πάντα μαζί σου, γιατί το Παρίσι είναι μια κινητή γιορτή” έχει δηλώσει ο Χέμινγουεϊ για το Παρίσι, όπου έμελλε να γίνει το πεδίο δράσης καλλιτεχνών, ποιητών, συγγραφέων και άλλων δημιουργών.

Το Παρίσι του χρόνου και της νοσταλγίας

Ο συγγραφέας Άλεξ Τζορτζ δίκαια εκμεταλλεύεται όλη αυτή την ατμόσφαιρα, όλο τον πυρετό δημιουργίας που συντελείται στο Παρίσι για να μας αφηγηθεί μέσω των ηρώων του το προυστικό περιβάλλον που λαμβάνει χώρα και αυτό δεν είναι άλλο από τον χρόνο που κυλάει και καθένας αναζητά χαμένες μνήμες και αναμνήσεις, χαμένα μονοπάτια, τον ίδιο του τον εαυτό ή τα πρόσωπα που τον απασχολούν. Αυτοί είναι οι ήρωες του συγγραφέα, που περιπλανώμενοι και αυτοί όπως και ο Μπωντλαίρ, οι οποίοι σέρνονται από τον πανδαμάτορα χρόνο και μπλέκονται σε σκέψεις δύσκολες, σε αποφάσεις κρίσιμες, σε διαδρόμους και στοές του νου που δύσκολα ξεδιαλύνονται. Ο Άλεξ Τζορτζ μας παίρνει από το χέρι και μας βγάζει, σαν να ήταν ιμπρεσιονιστής ζωγράφος, έξω στην πόλη, στους κήπους και στους δρόμους της για να μας περιγράψει πρόσωπα και εικόνες, στιγμές και όμορφα τοπία.

Είναι σαφές πως μια μέρα στο Παρίσι ίσον με καμία, αλλά αυτή η μέρα στο βιβλίο του Τζορτζ μοιάζει να επεκτείνεται και να μας θυμίζει κάτι από το ανυπέρβλητο έργο του Μαρσέλ Προυστ και των δικών του συλλογισμών. Το Παρίσι είναι μια πόλη ζωντανή, μία πόλη με ιστορία, μία πόλη όπου συγκεντρώνονται οι δημιουργοί και μέσα σε ένα πλαίσιο ελευθερίας μπορούν και εκφράζονται δίχως περιορισμούς. Αυτήν την Πόλη του φωτός επιλέγει ο Τζορτζ για να χτίσει το μυθιστόρημά του και να αφηγηθεί μία ιστορία που μας πηγαίνει στο παρελθόν και μας επαναφέρει με δεξιοτεχνία στο παρόν μέσα από ένα ευφυές παιχνίδι εναλλαγής της μηχανής του χρόνου. Το Παρίσι αποτέλεσε πεδίο δόξης λαμπρό στην περίοδο του μεσοπολέμου με κάθε λογής δημιουργούς και είναι αυτή η πόλη την οποία επιλέγει ο συγγραφέας για να στήσει το έργο του και να μας το παρουσιάσει.

“Το να είσαι Παριζιάνος δεν σημαίνει πως γεννήθηκες στο Παρίσι αλλά πως εκεί ξαναγεννήθηκες” είπε κάποτε ο περίφημος Γάλλος συγγραφέας Σάσα Γκιτρύ. Αυτό είναι το Παρίσι του Τζορτζ, εκεί μοιάζουν οι ήρωές του να προσπαθούν να ξαναγεννηθούν, εκεί πηγαίνουν με έναν όνειρο να τους οδηγεί σαν φωτεινό άστρο, εκεί ξετυλίγουν τους προβληματισμούς τους, εκεί τους παρακολουθούμε ο καθένας με το δικό του τρόπο να αναζητά κάτι. Μοχλοί ανάδευσης των γεγονότων του παρελθόντος σε συνδυασμό με τις εξελίξεις του παρόντος είναι τα τρία πρόσωπα που επιλέγει ο συγγραφέας σαν άλλος σκηνοθέτης, είναι ο Σούρεν, ο Γκιγιόμ και ο Ζαν Πολ, ένα τρίπτυχο που εξυπηρετεί και τις αφηγηματικές ανάγκες σε μία όμως κοινή συνισταμένη. Και οι τρεις πηγαίνουν στο Παρίσι για εντελώς διαφορετικούς λόγους και όμως κατά βάθος με τον κρυφό πόθο να ζήσουν από κοντά την περιπλάνηση στους δρόμους και τις υπόγειες στοές του.

Ο Τζορτζ έχει κατανείμει τα κεφάλαια του βιβλίου με βάση σημεία τις πόλεις, διάφορα τοπόσημα, για παράδειγμα το βιβλιοπωλείο, τη Βοκλούζ, τον κήπο του Λουξεμβούργου, που αποτελούσαν και πάντα θα αποτελούν σημεία αναφοράς για τη γαλλική πρωτεύουσα και για όσους επιλέξουν να την επισκεφθούν ή να την ξαναεπισκεφθούν μετά την ανάγνωση αυτού του μαγευτικού βιβλίου. Το μυθιστόρημα, εκείνο που κινείται μεταξύ αλήθειας και μυθοπλασίας, είναι πάντα μια αφορμή για την μετάβαση στον αντίστοιχο τόπο που περιγράφεται μέσα από τις σελίδες, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα “προσκύνημα” στην ιστορία και τον χρόνο που αφήνει τα δικά του σημάδια. “Ο Ζαν Πολ βγαίνει από το βιβλιοπωλείο και κατεβαίνει την οδό Οντεόν. Μερικά λεπτά αργότερα περνάει την πύλη του Κήπου του Λουξεμβούργου και κατευθύνεται στη μεγάλη οκταγωνική λίμνη στο κέντρο του πάρκου”.

Τι και αν το πρόσωπα των πρωταγωνιστών του και οι φυσιογνωμίες τους είναι εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους, τι και αν το πέρασμά τους από το Παρίσι συνέβη για εντελώς διαφορετικούς λόγους, τι και αν η ύπαρξή τους εκεί οφείλεται σε εντελώς διαφορετικές αιτίες. Δεν έχει καμία σημασία γιατί και οι δύο θα επηρεαστούν από την ατμόσφαιρα του Παρισιού που κανέναν δεν αφήνει ασυγκίνητο και ακλόνητο. Περιδιαβαίνοντας την πόλη θα ανακαλύψουν ο καθένας πτυχές της πόλης όπου η ιστορία βρίσκεται σε κάθε στενό. Ο λόγος του Τζορτζ και η εξιστόρησή του είναι έτσι ευφυώς καταγεγραμμένα που μοιάζει σαν να έχουμε μπει σε κινηματογραφικό πλάνο και να παρακολουθούμε ως κρυφοί θεατές τις ζωές των πρωταγωνιστών. Ο αναγνώστης χάνεται μέσα στα παρισινά σοκάκια, μπαίνει στους συρμούς και ταξιδεύει νοερά στο Παρίσι, τόσο το σημερινό όσο και εκείνο της μεσοπολεμικής περιόδου.

“Καθώς ο Ζαν Πόλ περπατάει στα περιποιημένα δρομάκια με κατεύθυνση το παραμυθένιο μεγαλείο του Παλατιού του Λουξεμβούργου με τους χαρακτηριστικούς πυργίσκους, το απογευματινό αεράκι μεταφέρει στα αυτιά του ένα ξέσπασμα γέλιων”

“Ο κόσμος μπροστά από τον Ζαν Πολ παίρνει θέσεις για την επόμενη παράσταση του κουκλοθέατρου και ησυχάζει γεμάτος προσδοκία”

 

Henry Miller, Ο τροπικός του καρκίνου, Εκδόσεις Μεταίχμιο

Διαχυτικός, ερωτικός, προκλητικός, τρυφερός, ρομαντικός, ποιητικός, λυρικός είναι μόνο κάποια από τα επίθετα που μπορούν να χαρακτηρίσουν τον Χένρι Μίλερ, αυτόν που όπως ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ μαγεύτηκε από την “Κινητή γιορτή” στο Παρίσι και μέσα από τα βιβλία του θέλησε να μεταδώσει στον αναγνώστη όλο τον ερωτικό παλμό και πυρετό που έζησε. Έκανε αυτό που η Αλεξάντρα Κολοντάι είχε πει κάποτε: “Σε λίγο θα κάνουμε έρωτα όπως ακριβώς πίνουμε ένα ποτήρι νερό”. Μέσα από την παρισινή τριλογία, μέρος της οποίας αποτελεί ο Τροπικός του Καρκίνου μαζί με την Μαύρη άνοιξη και τον Τροπικό του Αιγόκερω, ο συγγραφέας καταγράφει και καταθέτει όλο τον ερωτικό ψυχισμό που εκπέμπει η πόλη του φωτός με τις πόρνες, τους εραστές, έναν κόσμο που καίγεται από σαρκική επιθυμία και από σεξουαλικές διαθέσεις δίχως τέλος.Περισσότερα