Άλλη μία εξαιρετική έκδοση προστίθεται στον κατάλογο των εκδόσεων Sestina, πιστές πάντα στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα. Με εχέγγυο την προσεγμένη και πάντα φροντισμένη προσέγγιση των σπουδαίων κειμένων όπως αυτό του Μπάιρον, ο αναγνώστης μπορεί να ξεναγηθεί στον κόσμο της ποίησης και να απολαύσει έναν εκ των επιφανέστερων εκπροσώπων του ρομαντικού κινήματος. Ο Μπάιρον δεν ήταν απλά ένας αριστοκράτης και ένας ευγενής, αυτό το απέδειξε εξάλλου με την στάση του και την θυσία του στον έντιμο ελληνικό αγώνα, ήταν ένας μαχητής, ένας υπερασπιστής του δικαίου μα και ένας πεφωτισμένος πνευματικός άνθρωπος, ένας καλλιτέχνης και εμπνευσμένος ποιητής και ο Δον Ζουάν του είναι αντιπροσωπευτικός της φιλοσοφίας και της ιδιοσυγκρασίας του. Διότι ο Δον Ζουάν δεν είναι ένας απλός ήρωας, είναι ένας περιπλανώμενος, ένας ταξιδευτής, ένας περιπατητής του κόσμου, ο οποίος συμβαίνει να έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου όπως ακριβώς και ο συγγραφέας του. Είναι ένας ήρωας της εποχής του, ένας μοιραίος άντρας που σαγηνεύει τις γυναίκες αλλά που η μοίρα του επιφυλάσσει πολλά και μάλιστα αναπάντεχες περιπέτειες, τέτοιες που δεν είχε φανταστεί.
Ασυμβίβαστος και πρωτοπόρος έμεινε πιστός στην υπηρεσία του έρωτα και της ομορφιάς
Ο Λόρδος Μπάιρον υπήρξε το αντίπαλο δέος του Λόρδου Έλγιν, θα έλεγε κανείς πως αυτοί οι δύο άνθρωποι υπήρξαν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, ο ένας φιλάργυρος και εξαιρετικά κυνικός, ο άλλος ευαίσθητος και υπέροχα ρομαντικός. Ο Μπάιρον είχε την ατυχία να έχει ένα πρόβλημα στην κνήμη από μικρός και άρα στο περπάτημά του είχε μια δυσαρμονία, ωστόσο αυτό δεν τον αποθάρρυνε καμία στιγμή να ξεφύγει από την άνεση των σαλονιών και της ευζωίας και να γίνει ένας από τους περιηγητές του Νότου της Ευρώπης σε μια εποχή που το ταξίδι δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση και έκρυβε κινδύνους. Διψασμένος λοιπόν για περιπέτεια και σε συνάντηση με την Ειμαρμένη περιπλανήθηκε σε διάφορα μέρη από την Μάλτα μέχρι την Αθήνα και από την Γένοβα μέχρι τα Ιωάννινα και γνώρισε από κοντά τον πολιτισμό και τα ήθη των ανθρώπων, ερωτεύτηκε, συλλογίστηκε, ωρίμασε και έγραψε ποιήματα που αποπνέουν την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του και το νεανικό του πνεύμα.
Υπήρξε αναμφίβολα ένας ποιητής του ονείρου και της αγάπης για ζωή και είχε την απαράμιλλη ευτυχία να σαγηνέψει πλήθος γυναικών και να σαγηνευτεί από την ιδέα της ελευθερίας και της ελεύθερης βούλησης των λαών. Ήταν ένας ποιητής ιδεολόγος και ένας ιδεολόγος ποιητής που έδρασε πάντα με το συναίσθημα δίχως να ακούσει ή να υποταχθεί σε κανόνες και σε στερεότυπα. Μιλούσε με την καρδιά του και έγραφε με την φωνή της ψυχής του που τον όριζε και τον κατηύθυνε σε κάθε του βήμα. Αρνήθηκε πολυτέλειες και με την ποίησή του θέλησε να εκφράσει τα ιδανικά του, παρέμεινε έτσι μέχρι το τέλος ένας υπερασπιστής του αγώνα του, του δικού του αγώνα. Πάλεψε για την δυνατότητα οι λαοί να είναι ανεξάρτητοι και έδρασε ανιδιοτελώς πουλώντας την περιουσία του και όλα του τα υπάρχοντα για να υπηρετήσει με αφοσίωση αυτόν τον σκοπό. Όλο του το έργο γυρίζει γύρω από την ανάγκη για έρωτα, από την ιδεολογία ενός ρομαντικού ανθρώπου που ήταν κατά της βίας και του πολέμου, κατά της εκμετάλλευσης των λαών, ένας άνθρωπος στην υπηρεσία του δικαίου της αυτοδιάθεσης και της ανεξαρτησίας, της έννοιας της ελευθερίας που εκπορεύεται από το αρχαίο πνεύμα, αυτό ήταν η πυξίδα και η υπέρτατη έμπνευσή του.
Σε εποχές, όπως η σημερινή, όπου έχει χαθεί κάθε έννοια σωστού και αυθεντικού ιδεαλισμού, προσωπικότητες και φυσιογνωμίες όπως ο Μπάιρον στέκονται επίκαιρες και διαχρονικές, αντέχουν στον χρόνο και μπορούν και μας εμπνέουν με την ανιδιοτέλειά τους. Στους χαλεπούς καιρούς του συμφέροντος και της αμετροέπειας, ο Μπάιρον διδάσκει γενναιοδωρία, γενναιότητα και αυταπάρνηση, αξίες και αρχές άγνωστες σε πολλούς. Η ποίησή του είναι ένας ύμνος στην ελευθερία του ανθρώπου, είναι μια βαθιά υπόκλιση στην ομορφιά του κόσμου και της ψυχής, εκείνης της ψυχής που δεν υπόκειται σε πρέπει αλλά οδηγείται και καθοδηγείται από γνήσια αγάπη και έρωτα ακριβώς όπως και ο ήρωάς του τόσο για την Τζούλια όσο και για την Χάηδη. Τι και αν με την Ελληνίδα Χάηδη δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, τα σώματα και οι ψυχές τους, τα πνεύματά τους μπορούν και συναντώνται στο αέναο παιχνίδι του ερωτισμού και ανταλλάσσουν μηνύματα και βλέμματα ανέγγιχτα στον χρόνο. Είναι σαν δύο ημίθεοι που γεύονται τον έρωτα και αδιαφορούν για τα υπόλοιπα, βυθίζονται στην απύθμενη λαχτάρα για έρωτα και συνομιλούν σε μια γλώσσα δική τους.
Ο Τζουζέπε Τομάσι ντι Λαμπεντούζα στο δικό του βιβλίο αφιερωμένο στον τον Μπάιρον ως άνθρωπο και ποιητή γράφει χαρακτηριστικά: “…το 1954, αυτό που θα χρειαζόταν η κοινωνία μας θα ήταν ένας… Μπάιρον, ένας ποιητής δηλαδή που δεν θα ήταν σκλάβος του αναγνωστικού κοινού ή των εκδοτών, ένας ποιητής με είκοσι εκατομμύρια εισόδημα, που θα τολμούσε να πει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη”. Πόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια του στοχαστή και αναλυτή του Μπάιρον που σε αυτό το βιβλίο χωράει όλη του την μαεστρία και μας δίνει πτυχές της ζωής του όχι και τόσο γνωστές. Η ποίηση του Μπάιρον επιβεβαιώνει πως υπήρξε ένας αφηγητής της αλήθειας, ένας γνήσιος και μοναδικός τεχνίτης του λόγου, ένας άνθρωπος που αγάπησε τη ζωή και την ήπιε μονορούφι μέχρι την τελευταία της σταγόνα. Στον Δον Ζουάν ο αναγνώστης μέσα από την εξαιρετική απόδοση του Γιώργου Κοροπούλη θα δει να αναβιώνει ο ίδιος ο Μπάιρον, αυτός ο ακούραστος ιππότης του ρομαντισμού, τον οποίο πάντα θα αναζητούμε ως φάρο.
«Περιφρονώ τους ασταθείς · τριγύρω τους βλέπω διαρκώς κι αναρωτιέμαι: από τι πλάστηκαν ; από υδράργυρο ; τους φτύνω, τους μισώ, τους καταριέμαι · τον έρωτα τον ξέρω σταθερό». Ο Μπάιρον πίστεψε βαθιά στα ελληνικά ιδανικά για ελευθερία και ανεξαρτησία, δόθηκε ψυχή τε και σώματι και τελικά το πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή αλλά θαρρώ πως αν τον ρωτούσε κάποιος αν θα ξαναρχόταν τελικά θα έλεγε το ναι παρόλο που σε πολλούς διαμήνυε πως αυτό το ταξίδι δεν έπρεπε να είχε λάβει χώρα. Ήταν τέτοιο το πάθος του και ο ζήλος του, τέτοια η δίψα του για να ζήσει κάτι διαφορετικό που τίποτα δεν τον σταματούσε. Ο μύθος των ηρώων του είναι πάντα ζωντανός, η γραφή του πάντα ζωντανή και σπαρταριστή, οι αφηγήσεις του πάντα επίκαιρες γιατί μπορεί οι εποχές να αλλάζουν, ο έρωτας όμως και η ανάγκη για αυτόν πάντα θα απασχολεί και θα πολιορκεί τους ανθρώπους, θύματα του οποίου πάντα θα μένουν.
«Τη νύχτα εκείνη έπεσε βροχή. Όπως η ξεραμένη γη τα χείλη τους την περίμεναν · άπλωσαν κουρέλι και όταν πότισε έσβηναν τη δίψα τους στύβοντας το κουρέλι · το λαρύγγι καμίνι ήταν, πρησμένη, μαύρη η γλώσσα τους – σαν του πλουσίου στον Άδη, που τον πένητα στα ουράνια εκλιπαρούσε για δροσιά»
