Παρουσιάσεις

Ο Χάινριχ Μπελ, γεννήθηκε το 1917 στην Κολωνία της Γερμανίας προερχόμενος από μια οικογένεια με βαθιά πίστη στα ανθρωπιστικά ιδεώδη και τον καθολικισμό, αλλά και έντονη αποστροφή προς το ναζισμό. Το 1972 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ, γεγονός που δεν αποτελεί έκπληξη, λαμβάνοντας κανείς υπόψη την αμεσότητα του λογοτεχνικού του αφηγήματος και την απλότητα έκφρασης των πολιτικών και κοινωνικών του θέσεων. “Οι απόψεις ενός κλόουν”, είναι αυτό ακριβώς. Το παλίμψηστο του πολιτικού στίγματος ολόκληρης της μεταπολεμικής Γερμανίας. Μια εύστοχη πολιτική ανάλυση ενός διαιρεμένου σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα έθνους. Το πρώτο ‘στρατόπεδο” εκφράζεται από τα ιδανικά και το σύστημα αξιών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας με έδρα την τότε πρωτεύουσά του τη Βόννη και το δεύτερο “στρατόπεδο” από τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας και την προσήλωση στον πολιτικό άξονα του κομμουνισμού. Περισσότερα

Θέμις Παναγιωτοπούλου

Σπούδασε πολιτική επιστήμη στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι μεταπτυχιακές της σπουδές έχουν ως αντικείμενο μελέτης την Πολιτιστική Διαχείριση στο πλαίσιο του Μεταπτυχιακού Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Η διδακτορική της διατριβή, είχε ως αντικείμενο μελέτης την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν με αφορμή το επιχείρημα Huntington (clash of civilizations) και ιστορικό πλαίσιο έρευνας την περίοδο από τη διακυβέρνηση των Pahlevi μέχρι και την περίοδο Ahmadinejad. Το 2006, αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Το 2021 κυκλοφόρησε το πολιτικό της μυθιστόρημα «Ακροβάτες», από τις εκδόσεις Πνοή, ενώ το 2020 κυκλοφόρησε το παραμύθι της «Τα Μαγικά Παπούτσια».

www.bookmatters.gr

Μία σπουδαία γυναίκα, μια γυναίκα επιστήμων και φιλόσοφος, μια γυναίκα ενάντια στα στερεότυπα της εποχής που ήθελαν τις γυναίκες να ασχολούνται μόνο με τα οικιακά και αυτό με πάσα αυστηρότητα. Η Υπατία είναι μια γυναίκα δυναμική, με σθένος και γενναιότητα, μία από τις πρώτες γυναίκες που ασχολήθηκε με τα μαθηματικά, την αστρονομία και την φυσική, μια γυναίκα που δυστυχώς βρέθηκε στο μεταίχμιο της μετάβασης από τον παγανισμό στον χριστιανισμό και είχε την κακή τύχη να καταστεί το θύμα, το εξιλαστήριο θύμα πάνω στο οποίο εξαντλήθηκε όλη η ανθρώπινη βαρβαρότητα, μια βαρβαρότητα που συνεχίστηκε για πολλούς αιώνες αργότερα. Ο Μάρκος Δενδρινός μάς παρουσιάζει την Υπατία μέσα από έγγραφα και γράμματα ενός εκ των κορυφαίων μαθητών της μιας και τα δικά της γραπτά δυστυχώς δεν σώθηκαν.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Ο Τζορτζ Όργουελ με το 1984 και νωρίτερα ο Άλντους Χάξλεϊ με τον Θαυμαστό καινούργιο κόσμο το 1931 υπήρξαν από τους ιδρυτές αυτού του όρου που σήμερα γνωρίζουμε ως δυστοπικό μυθιστόρημα. Ένα από τα πρώτα όμως μυθιστορήματα που ενέπνευσε τους δύο αναφερόμενους συγγραφείς και άρα υπήρξε ήδη στην πρωτοπορία είναι το Εμείς του Ζαμιάτιν, ένα βιβλίο προφητικό μα και ιδιαίτερα ζωντανό έναν αιώνα μετά τη συγγραφή του καθώς γράφτηκε μεταξύ 1921 και 1922 ενώ εκδόθηκε το 1924. Με τον όρο δυστοπικό εννοούμε εμμέσως πλην σαφώς το μυθιστόρημα που έχει αναφορές και πλαίσιο δράσης σε χρόνο μεταγενέστερο από τον παρόντα, είναι εκείνο που μας μεταφέρει σε μελλοντικές εποχές με όρους ουτοπίας και φαντασίας, είναι εκείνο που περιγράφει μια απόκοσμη πραγματικότητα που δύναται να συμβεί. Να σημειωθεί πως το δυστοπικό μυθιστόρημα δεν ξεπήδησε ξαφνικά από τα μυαλά των συγγραφέων, πρόκειται για ένα είδος που αντιδρά στα όσα συνέβαιναν στην κοινωνία και την βιομηχανία.

Επεξηγηματικά, η ραγδαία ανάπτυξη των αγορών ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα και η ολοένα αυξανόμενη εκβιομηχάνιση οδήγησε σε απότομη αύξηση των αναγκών σε ανθρώπινο δυναμικό, ένα ανθρώπινο δυναμικό όμως που εργαζόταν υπό άθλιες συνθήκες εργασίας και με μορφές εργασίας μεσαιωνικές, χωρίς δικαιώματα για τους εργαζόμενους, χωρίς σεβασμό εκ μέρους των εργοδοτών. Δημιουργήθηκαν τάχιστα και χωρίς κανόνες συνθήκες μαζικής συγκέντρωσης εργατικού δυναμικού για να υποστηριχθεί αυτή η νέα δυναμική της βιομηχανίας και αυτό ήταν εις βάρος των ανθρώπων. Μη λησμονούμε το περίφημο Ζερμινάλ και τους ανθρακωρύχους στο μυθιστόρημα του Ζολά ή τους περίφημους πίνακες του Βαν Γκογκ, τους Πατατοφάγους συγκεκριμένα. Υπήρχαν ήδη λοιπόν παραδείγματα για αυτή την αδηφάγα εκμετάλλευση ανθρώπων με αποκλειστικό οδηγό το κέρδος.

Η μηχανή και οι επιταγές αποτελούν ένα καθεστώς εξουσίας δαιμονικό

Αυτό είναι ένα από τα σημεία που αναδεικνύει με μοναδικό τρόπο ο Ζαμιάτιν στο βιβλίο αυτό, είναι το δικό του ξέσπασμα και μια κραυγή αγωνίας στα όσα έβλεπε να εκτυλίσσονται στη Ρωσία που άφησε πίσω για το Παρίσι όπου και είχε μεταβεί για να γράψει πιο ελεύθερος. Ο Ζαμιάτιν χτίζει έναν απάνθρωπο κόσμο και τον καθιστά υπερβολικό για εκείνη την εποχή για να υπογραμμίσει και να υπερτονίσει το προς τα πού βαδίζει ο κόσμος εν γένει. Είναι μια κραυγή όμοια με του Μουνχ στη διαπίστωση πως ο άνθρωπος είναι πια υπηρέτης της μηχανής και εξαρτάται από αυτήν σε κάθε του δραστηριότητα, κάτι βέβαια που σήμερα με την τεχνολογία έχει γίνει πια θέσφατο και ευτυχώς που δε ζει ο Ζαμιάτιν. Αυτή την πραγματικότητα αναφέρει ο ίδιος ο Ζαμιάτιν διεξοδικά στο απόσπασμα με τόσο ευθύ τρόπο: “Η φιλοσοφία του γερανού, της πρέσας και της αντλίας είναι τέλεια και σαφής, σαν κύκλος χαραγμένος με διαβήτη. Μα μήπως τάχα η δική σας φιλοσοφία είναι ένας κύκλος ατελής; Η ομορφιά του μηχανισμού έγκειται στον απαρέγκλιτο και ακριβή, σαν του εκκρεμούς, ρυθμό του. Μα μήπως κι εσείς, που από παιδιά ανατραφήκατε με το σύστημα του Τέιλορ, δεν γίνατε ακριβείς σαν εκκρεμή; Και μόνο ένα διαφέρει: Ο μηχανισμός δεν έχει φαντασία”.

Να λοιπόν η επανάσταση του Ζαμιάτιν που ξετυλίγεται μέσα από τα λεγόμενά του, ο άνθρωπος του μέλλοντος όμηρος και έρμαιο των εξελίξεων ζει μια ζωή ψεύτικη ευρισκόμενος πίσω από τα κάγκελα ενός μηχανισμού δαιμονικού που τον έχει αιχμαλωτίσει και αδυνατεί να σπάσει τα δεσμά. Ξεφεύγοντας από μια άμεση αναφορά αλλά ασκώντας εμμέσως αυστηρή πολιτική κριτική στον Στάλιν, του οποίου εδραιωνόταν η εξουσία, ο Ζαμιάτιν εναντιώνεται στα όσα βιώνει η κοινωνία της δικής του εποχής και αντιστέκεται στην ιδέα ενός καθεστώτος μονοπρόσωπου που όλα τα καθορίζει και όλα τα ελέγχει. Στα όσα μας περιγράφει με μοναδικά ωμό τρόπο και μέσα από το δικό του αφηγηματικό πρίσμα ξεδιπλώνεται μια απόκοσμη πραγματικότητα σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν πια άνθρωποι με ονόματα αλλά με αριθμούς, άνθρωποι υποχείρια, άνθρωποι σχεδόν μηχανές χωρίς εμφανή συναισθήματα, άνθρωποι σχεδόν άβουλοι. Εκεί που ζουν μοιράζονται κουπόνια ακόμα και για να συνουσιαστούν, εκεί επικρατεί το Μονοκράτος που όλα τα ελέγχει και τα παρακολουθεί, εκεί η δύναμη βρίσκεται και συγκεντρώνεται σε έναν και μόνο αποκαλούμενο Ευεργέτη.

Στο ένα από τα δύο επίμετρα του βιβλίου αυτής της εξαιρετικής έκδοσης και μετάφρασης από τη Σοφία Αυγερινού, ο Όργουελ αναφέρει σχετικά με το βιβλίο: “…Είναι στ’αλήθεια μια σπουδή πάνω στη Μηχανή, αυτό το τζίνι που ο άνθρωπος έβγαλε αστόχαστα από το μπουκάλι και δεν μπορεί να το ξαναβάλει μέσα. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να αναζητήσει κανείς, όταν δημοσιευτεί στα αγγλικά”. Ο Ζαμιάτιν είναι μια φωνή που ακούγεται παντού καθώς το μυθιστόρημά του είναι οικουμενικό και αγγίζει πολλές εκφάνσεις του ανθρώπινου βίου, έτσι όπως ποτέ δεν έγινε μεταγενέστερα. Αν μπορούσαμε να κάνουμε την παραπομπή και την αναγωγή σε κάποιον πίνακα ζωγραφικής της εποχής, ο Μαξ Μπέκμαν με την αυτοπροσωπογραφία του και συνολικά το έργο του θα ήταν ο ιδανικός εκπρόσωπος σε εικόνα των όσων περιγράφει ο Ζαμιάτιν. Πρόσωπα προβληματισμένα και βαθιά θλιμμένα αναζητούν απαντήσεις σε ερωτήσεις που δύσκολα βρίσκουν απάντηση.

 “Το παράξενο με τους Ρώσους είναι ότι πράγματι πιστεύουν στην τέχνη, στη δύναμη της τέχνης να αλλάζει τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Αυτός είναι ο λόγος που τη λογοκρίνουν. Αυτός επίσης είναι ο λόγος που έχουν έναν Σολζενίτσιν. Κάποιος είπε ότι κάθε χώρα έχει την κυβέρνηση που της αξίζει. Εγώ θα προσέθετα ότι κάθε λαός έχει τους καλλιτέχνες που του αξίζουν” γράφει η σπουδαία Ούρσουλα λε Γκεν σχεδόν πενήντα χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου στα αγγλικά το 1924 αφού στα ρωσικά θα μεταφραστεί πολύ αργότερα. Θα προσέθετα και εγώ σε αυτά που αναφέρει η Λε Γκεν πως ήδη από τον Πούσκιν, τον Γκόγκολ, τον Ντοστογιέφσκι και τον Τολστόι η τέχνη στη Ρωσία δείχνει τα δόντια της απέναντι στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα αλλά και ασκεί κριτική στον τρόπο συλλογισμού των ανθρώπων με τη μόνη διαφορά πως στον 20ο αιώνα δυστυχώς οι Ρώσοι σκεπτόμενοι δημιουργοί μπόρεσαν να δράσουν χωρίς περιορισμούς μόνον εκτός Ρωσίας για να μην διωχθούν, λ.χ. Σολζενίτσιν, Ναμπόκοφ, Πάστερνακ και τόσοι άλλοι

“Τι είναι όνειρο, τι είναι αλήθεια – παράλογα μεγέθη συνεχίζουν ν’ απλώνουν τις ρίζες τους μέσα σε καθετί στέρεο, συνηθισμένο, τρισδιάστατο, και στη θέση των σταθερών, λεκιασμένων επιπέδων – υπάρχει γύρω μου κάτι ροζιασμένο, τριχωτό…”

“Με δυσκολία κρατώ την πένα στο χέρι μου: τόση απροσμέτρητη κούραση ύστερα από τα γεγονότα του σημερινού πρωινού, γεγονότα που δεν τα χωράει ο νους”

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

Το Ρίμινι είναι συνυφασμένο με μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ιστορία, μια ιστορία που μας πάει αιώνες πίσω και για την ακρίβεια στα μέσα του 15ου αιώνα. Σύμφωνα με την ιστορία λοιπόν το 1465 Ιταλοί θαυμαστές του Γεώργιου Γεμιστού Πλήθωνα με επικεφαλής τον Σιγισμούνδο Μαλατέστα, ο οποίος ήταν συγγενής της δέσποινας Κλεώπας Μαλατέστα που γνώριζε καλά ο Πλήθων, ήρθαν με πλοία στην Λακεδαίμονα. Αυτή ήταν μια πράξη βέβηλη καθώς εισέβαλαν στον τουρκοκρατούμενο Μυστρά, έσκαψαν και έκλεψαν τα οστά του και τα μετέφεραν στο Ναό των Μαλατέστα (Tempio Malatestiano) στο Ρίμινι όπου βρίσκονται μέχρι σήμερα, «για να βρίσκεται ο μεγάλος διδάσκαλος μεταξύ ελευθέρων ανθρώπων».Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

O Σάσα Νασπίνι, γεννημένος στο Γκροσέτο της Νότιας Τοσκάνης, το 1976, ταράζει τα λογοτεχνικά ύδατα της χώρας του, και προκαλεί το ενδιαφέρον διεθνώς, μέσα από τις αναρίθμητες νουβέλες του που ήδη κυκλοφορούν μεταφρασμένες σε πάρα πολλές γλώσσες. Διαθέτει την αμεσότητα λόγου και μία απαράμιλλη ιδιοσυγκρασία ευθύτητας, που είναι γνώριμη στους μεσογειακούς λαούς. Την αμεσότητα που χαρακτηρίζει τη γραφή του, τη μεταγγίζει αυτούσια και στους ήρωές του, δίνοντάς τους συχνά τη ‘σαρκοβόρα’ αισθητική που επικρατούσε στις ρωμαϊκές αρένες.Περισσότερα

Θέμις Παναγιωτοπούλου

Σπούδασε πολιτική επιστήμη στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι μεταπτυχιακές της σπουδές έχουν ως αντικείμενο μελέτης την Πολιτιστική Διαχείριση στο πλαίσιο του Μεταπτυχιακού Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Η διδακτορική της διατριβή, είχε ως αντικείμενο μελέτης την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν με αφορμή το επιχείρημα Huntington (clash of civilizations) και ιστορικό πλαίσιο έρευνας την περίοδο από τη διακυβέρνηση των Pahlevi μέχρι και την περίοδο Ahmadinejad. Το 2006, αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Το 2021 κυκλοφόρησε το πολιτικό της μυθιστόρημα «Ακροβάτες», από τις εκδόσεις Πνοή, ενώ το 2020 κυκλοφόρησε το παραμύθι της «Τα Μαγικά Παπούτσια».

www.bookmatters.gr

Κάθε άνθρωπος κρύβει πίσω του τη δική του ιστορία, μια μοναδική ιστορία που αποκαλύπτει τα σκοτάδια του, σκοτάδια από τα οποία πολύ συχνά δυσκολεύεται να απαλλαγεί. Ο Μπέρνχαρντ εισέρχεται σε αυτά τα σκοτάδια των ανθρώπων με ήρωες αυτούς που ζουν στο περιθώριο της ιστορίας διότι οι περιπτώσεις τους μάλλον δεν ενδιαφέρουν την κοινωνία. Πρόκειται για ανθρώπους σχεδόν αόρατους όχι γιατί δεν υπάρχουν αλλά γιατί δεν θέλουν να τους δουν, περνούν δίπλα μας μα κανείς δεν ασχολείται μαζί τους και εκείνοι κλείνονται όλο και περισσότερο στο δικό τους σύμπαν. Ο ανώνυμος αφηγητής είναι ξεκάθαρος, είναι καθαρός και σαφής και ό,τι μοιράζεται μαζί μας είναι η απόδειξη πως άνθρωποι σαν και αυτούς, είναι άνθρωποι φαντάσματα για τους οποίους κανείς δεν πολυσκοτίζεται ενώ εκείνοι έχουν ήδη πάρει την απόφαση της απομάκρυνσης.Περισσότερα

Γιάννης Αντωνιάδης

Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Paris X Nanterre στο Παρίσι. Είναι κάτοχος Master of Arts in Management and Administration από το Bocconi School of Management του Μιλάνου. Ως ανεξάρτητος Ιστορικός τέχνης ασχολήθηκε με την οργάνωση εκθέσεων σε γκαλερί και χώρους τέχνης με την συμμετοχή αποκλειστικά νέων καλλιτεχνών. Αρθρογραφεί ως κριτικός βιβλίου, διοργανώνει διαλέξεις για τέχνη και είναι ο ιθύνων νους πίσω από το bookfeed.

O Don Delillo, στο τελευταίο του αυτό έργο, τη Σιωπή, εμφανίζεται στους αναγνώστες του για ακόμη μία φορά, με το λάιτμοτιφ της κριτικής ενάντια στην οικονομική και την τεχνολογική κουλτούρα, που μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε την ασύγκριτη λογοτεχνική του πένα. Όπως και σε άλλα πασίγνωστα βιβλία του (Americana, Υπόγειος Κόσμος), η αναφορά στον αναπόδραστο ατομισμό στον οποίο έχει περιέλθει ο άνθρωπος του 21^ου αιώνα και στις ψηφιακές αυταπάτες που κυριεύουν το ανθρώπινο υποσυνείδητο, κυριαρχεί και στη Σιωπή. Πρόκειται για το πιο πρόσφατο βιβλίο του, το οποίο παρά το ότι ξεκίνησε να γράφεται το 2018, αντανακλά με τρόπο προφητικό, την απομόνωση και την ερήμωση που επικράτησε σε παγκόσμιο επίπεδο, κατά τη διάρκεια των μέτρων που λήφθηκαν για την αντιμετώπιση της πανδημίας, η οποία προκλήθηκε από τον ιό Covid-19.

Με λόγο κοφτό, πυκνό και άκρως σιβυλλικό, ο Don DeLillo, πραγματοποιεί ένα επιτυχές κοινωνικό σχόλιο για την αδυναμία του ατόμου, μπροστά στο χάος του κυβερνοχώρου.

«Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να συλλογιστούμε την κατάστασή μας», λέει «ό,τι κι αν είναι εκεί έξω, είμαστε ακόμη άνθρωποι, τα ανθρώπινα απομεινάρια του πολιτισμού». Μέσα από ένα σημειωματάριο σκέψεων, που αφορούν το πλαίσιο ενός συστήματος που κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ενόσω οι ήρωες βρίσκονται επιβιβασμένοι σε μια κούρσα τρόμου, της οποίας την ταχύτητα δε γίνεται να ελέγξουν, παρακολουθούμε τις αντιδράσεις του Τζιμ, της Τέσα, του Μαξ, της Νταϊάν και του Μάρτιν, μπροστά σε ένα τεχνολογικό μπλάκ-άουτ.

Οι χαρακτήρες του DeLillo, μοιάζουν κατά μία έννοια με αυτούς του Φρεντερίκ Φαζαρντί, που προσπαθούν να εξηγήσουν αλυσιτελώς, τον παραλογισμό των συστημάτων που ορίζουν την ύπαρξή τους. Οι πέντε ήρωες, επιδιώκουν μέσα από έναν ασθματικό ρυθμό σκέψης, να καταφέρουν τη συναρμογή των προσωπικών τους εμπειριών σε μια πιο στέρεα, πιο χειροπιαστή βάση. Κάθε τέτοια όμως προσπάθεια, φαίνεται να πέφτει στο κενό, εφόσον όλη τους η υποσυνείδητη εμπειρία, αποτελεί προϊόν της συνύπαρξής τους με τεχνολογικά επιτεύγματα. Η γλωσσική φόρμα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, είναι ανυπάκουη σε συμβάσεις, υπενθυμίζοντας έτσι τον υπερρεαλιστικό χαρακτήρα των βιβλίων του.

Θα έλεγε κανείς ότι η υλιστική προσέγγιση της συγγραφικής ματιάς του De Lillo, καθώς και οι ανησυχίες του, συμπίπτουν με αυτές του κορυφαίου Γάλλου χρονικογράφου Michel Houellebecq. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι στις κλειστοφοβικές ζωές που τους επιβάλλει η τεχνολογική επανάσταση της εποχής τους (αρκεί μόνο να θυμηθούμε την κατάληξη του ήρωα του Houellebecq στο ‘Ο Χάρτης και η Επικράτεια’), φέρνουν στο νου πρωταγωνιστές του βωβού κινηματογράφου, ή πίνακες του Edward Hopper.

Ο DeLillo, γεννημένος στο Μπρόνξ της Νέας Υόρκης από γονείς Ιταλούς μετανάστες, αξίζει να αναγνωριστεί και για το τελευταίο του αυτό βιβλίο που μεταφράστηκε από τη Ζωή Μπέλλα-Αρμάου για τις εκδόσεις Gutenberg και αποτελεί την περιγραφή ενός δυστοπικού σκηνικού, μέσα στην επικράτεια της θνητής ύπαρξης.

Όλη η επικοινωνιακή πρόοδος που έχει επιτευχθεί με τη βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας, όλη η δυνατότητα διάχυσης της πληροφορίας σε μεγάλες μάζες, αποσυνδέθηκε από την ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία μοιάζει να εγκλωβίστηκε στο χώρο που βρίσκεται έξω από την ανατρεπτική καινοτομία.

΄Κατάρρευση ηλεκτρικών δικτύων. Οι προσωπικές μας αντιλήψεις βουλιάζουν στην κβαντική κυριαρχία΄

Θέμις Παναγιωτοπούλου

Σπούδασε πολιτική επιστήμη στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι μεταπτυχιακές της σπουδές έχουν ως αντικείμενο μελέτης την Πολιτιστική Διαχείριση στο πλαίσιο του Μεταπτυχιακού Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Η διδακτορική της διατριβή, είχε ως αντικείμενο μελέτης την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν με αφορμή το επιχείρημα Huntington (clash of civilizations) και ιστορικό πλαίσιο έρευνας την περίοδο από τη διακυβέρνηση των Pahlevi μέχρι και την περίοδο Ahmadinejad. Το 2006, αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Το 2021 κυκλοφόρησε το πολιτικό της μυθιστόρημα «Ακροβάτες», από τις εκδόσεις Πνοή, ενώ το 2020 κυκλοφόρησε το παραμύθι της «Τα Μαγικά Παπούτσια».

www.bookmatters.gr