“Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο ερχόμαστε, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή” είχε γράψει κάποτε ο Νίκος Καζαντζάκης. Με αυτό ταυτίζω τον ήρωα του βιβλίου, αυτή η σκέψη μου ήρθε πρώτη σαν άρχισα την ανάγνωση και σαν άρχιζα να διεισδύω στα έγκατα της αφήγησης για να βρω το μίτο της Αριάδνης και το νήμα της ζωής αυτού του ανθρώπου που βρέθηκε κλεισμένος σε ψυχιατρείο απλά και μόνο επειδή επικαλέστηκε τη διαφορετικότητά του ενώπιον ενός αυτοσχέδιου λαϊκού ανοιχτού δικαστηρίου χωρίς διαδικασίες. Εκείνο πήρε για αυτόν σαν την Εκκλησία του δήμου που ψηφίζει δια ανάτασης χειρός την απόφασή του, μα χωρίς κανόνες, την τελεσίδικη απόφαση να τον κλείσει σε ίδρυμα σαν να ήταν κάποιος παράφρων. Η αφήγηση δραματική μα όχι μακριά από μια σκληρή πραγματικότητα, από έναν κυκεώνα στιγμών που γλαφυρά περιγράφονται και εμείς στεκόμαστε να τα παρακολουθούμε σαν θεατές σε αρχαίο δράμα που παίζεται στη Θήβα.Περισσότερα
