“Ένα πρωί ξύπνησα και είδα τον κόσμο να εξαφανίζεται. Όπως πάντα μετά τα πρώτα τιτιβίσματα των πουλιών, ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μ’ έναν καφέ κι ένα βιβλίο. Διάβαζα για την ελευθερία και την παραίτηση. Και καθώς διάβαζα, τα μάτια μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. Αυτό κράτησε μέχρι αργά το απόγευμα – έβλεπα τον κόσμο να λιγοστεύει – μέχρι που το φως μετατράπηκε σιγά σιγά σε λυκόφως. Και μετά σε σκοτάδι” γράφει με πολύ γλαφυρό τρόπο η συγγραφέας Μέλι Κίγιακ ξεδιπλώνοντας το κουβάρι των όσων θα αφηγηθεί αργότερα για τη ζωή της και για την κατάσταση των στερεοτύπων που δρουν ενάντια στην αξιοπρέπεια μιας γυναίκας. Ο ρόλος της γυναίκας υπήρξε ανέκαθεν ένας γρίφος για δύσκολους λύτες, μια συνάρτηση χωρίς λύση. Η γυναίκα μέσα στην ιστορία υπήρξε ανέκαθεν το “αδύναμο” ον, το οποίο δεν σταμάτησε να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάθε λογής αυταρχισμούς, αναξιοπρεπείς συμπεριφορές και άνανδρες εξάρσεις.Περισσότερα
