Ο Μανόλης Αναγνωστάκης πίστευε στη νεότητα του ποιητή γιατί όσο πιο νέος τόσο πιο δημιουργικός και εμπνευσμένος. Αδυνατούσε να κατανοήσει πώς ένας ποιητής με εμπειρία και ρυτίδες μπορούσε να ονομάζεται ποιητής. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που σταμάτησε ήδη από το 1971 να γράφει ποιήματα και στράφηκε σε άλλα είδη όπως το δοκίμιο, τα άρθρα και οι μελέτες. Δεν ένιωθε άλλο την ανάγκη να γράψει, αισθανόταν πως ο ποιητικός οίστρος του τον εγκατέλειψε, τα χρόνια τον φόρτωσαν και το μελάνι της ποίησης στέγνωσε για να το πω πιο ποιητικά. Ο ίδιος είχε πει: «Η ποίηση είναι μία πρώιμη περίοδος της ανθρωπότητας. Δεν μπορεί ένας πενήντα χρονών ν’ αρχίσει να γράφει ποιήματα». Δεν δημοσίευσε ποτέ κακά ποιήματα γιατί δεν υπήρχαν για εκείνον τέτοια, αν διέβλεπε πως κάποιο ποίημα δεν τον ικανοποιούσε, το άφηνε στην άκρη σαν να μην υπήρχε, το έβγαζε από το συρτάρι της μνήμης του.Περισσότερα
