Η Lydia H. Liu, καθηγήτρια στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης, επιχειρεί μέσα από μια ιστορική έρευνα των μεταπολεμικών θεωρητικών ανταλλαγών ανάμεσα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού να καταρρίψει μια σειρά από διαδεδομένους μύθους που ακόμη κατατρύχουν τη συζήτηση περί «γαλλικής θεωρίας» και «μεταδομισμού». Οι μύθοι αυτοί διαδραματίζουν τον ρόλο του κλεμμένου γράμματος του Edgar Alan Poe, καθώς κρύβονται στο πλέον εμφανές σημείο και παραμένουν κρυμμένοι, μόνο για όσο αρνείται κανείς να αναμετρηθεί με το ιστορικό συμβάν της συνάντησης της κριτικής σκέψης που αρθρώθηκε στη Γαλλία, και πιο συγκεκριμένα της λακανικής ψυχανάλυσης, όχι μόνο με
την αμερικανική λογοτεχνία, αλλά και με τις πρωτοποριακές εξελίξεις στις ΗΠΑ στον τομέα της κυβερνητικής, της θεωρίας της πληροφορίας και της θεωρίας παιγνίων. Αν το κλεμμένο γράμμα φτάσει στον προορισμό του, θα διαβάσει κανείς ότι πίσω από την ανάπτυξη από τον Lacan μιας παραδόξως μη-γλωσσολογικής θέασης της γλώσσας, της συμβολικής τάξης και του ασυνειδήτου, κρύβεται εμφανώς η ενασχόλησή του με την αμερικανική θεωρία παιγνίων και την κυβερνητική.Περισσότερα
Ο γάλλος φιλόσοφος Jacques Derrida έγινε διάσημος κατά την περίοδο της ακμής του «δομισμού», όταν μέσω της μεθόδου της αποδόμησης εγκαινίασε ό,τι θα έμενε γνωστό ως «μεταδομισμός». Η αποδομητική ανάγνωση του Derrida και η κριτική του σκέψη μέσα από τη χρήση εννοιών, όπως «διαφωρά», «ίχνος», «φαλλογοκεντρισμός» κ.λπ. κατόρθωσε να προκαλέσει ρήγματα στην κυρίαρχη αναπαράσταση της δυτικής φιλοσοφικής σκέψης και γλώσσας για τον ίδιο τον εαυτό της. Περισσότερα
Ζωρζ Μπατάιγ: ένας μυστικιστής του σύγχρονου πνεύματος, που δεν αποβλέπει όμως σε καμία σωτηρία, ένας θεολόγος χωρίς Θεό, ένας φιλόσοφος που μισεί τον λόγο και την επιχειρηματολογία των λογικών συλλογισμών, ένας εραστής της έκστασης, που δεν διστάζει όμως να περάσει μέσα από την οδύνη για να ταλαντευθεί στα κράσπεδα της αβύσσου. Και είναι αυτό το μοναδικό στίγμα του γάλλου συγγραφέα που καταγράφεται με προνομιακό τρόπο στην Εσωτερική εμπειρία. Γνήσιος κληρονόμος του Νίτσε, θα θεωρήσει τη μη-γνώση, την απώλεια του νοήματος, το άνοιγμα του εαυτού πέρα από το ψευδαισθητικό εγώ ως τα βασικά προαπαιτούμενα της πνευματικής εμπειρίας. Περισσότερα
Ο Ντ. Γ. Γουίννικοτ επιχειρηματολογούσε με ευγλωττία υπέρ μιας αυξανόμενης ευαισθησίας προς τα παιδιά, την ανάπτυξή τους και τις ανάγκες τους. Το «Αποστέρηση και Παραβατικότητα» είναι μια ανεκτίμητη συλλογή άρθρων του επάνω στο θέμα της σχέσης ανάμεσα σε αντικοινωνική συμπεριφορά, ή παραβατικότητα, και εμπειρίες αποστέρησης της παιδικής ηλικίας. Περισσότερα
Ό,τι είναι μετά είναι περισσότερο απ’ ό,τι ήταν πριν, όχι επειδή το μετά περιέχει ή, έστω, προεκτείνει το πριν, αλλά επειδή το μετά πηγάζει κατ’ ανάγκην από το πριν και φέρει στο περιεχόμενό του την αείποτε μοναδική σφραγίδα της ανωτερότητάς του. Υπάρχει στο μετά περισσότερη συνείδηση -και δεν είναι η ίδια συνείδηση. Ο όρος «συνείδηση» δεν είναι μονοσήμαντος στην εφαρμογή του. Δεν υπάρχει συνείδηση που να παράγει τα έργα της, ή που να είναι απλώς εμμενής σε αυτά, αλλά βρίσκεται κάθε φορά στο άμεσο της ιδέας, χάνεται σε αυτή και χάνεται μαζί της, και δεν συνδέεται με άλλες συνειδήσεις παρά μόνο με τους εσωτερικούς δεσμούς των ιδεών στις οποίες ανήκουν αυτές. Περισσότερα
Το My Own Life του David Hume είναι ένα ιδιαίτερο κείμενο.
Άλλωστε την πρωτοβουλία να αναληφθεί αυτή η έκδοση την ξεκίνησε η παρατήρηση ότι η εισαγωγική πρόταση του δοκιμίου «It is difficult for a man to speak long of himself without vanity. I shall be short.» Περισσότερα
Πέντε διαχρονικά και επίκαιρα κείμενα, που επιχειρούν να προβληματίσουν σοβαρά τον πολίτη του 21ου αιώνα για την ηθική των ημερών μας. Στο πιο προσωπικό από αυτά, ο Έκο θυμάται την απελευθέρωση της χώρας του από τον φασισμό, εξετάζει τις ιστορικές μορφές του και αναλύει τις πιο αποτρόπαιες εκδηλώσεις του στις μέρες μας. Περισσότερα
