“Ο Λεωνίδας τα είχε χαμένα. Έπειτα από μια αιωνιότητα δεκαοχτώ ετών ή αλήθεια είχε καταφέρει να τον προφτάσει, μολονότι ένιωθε άτρωτος απ’ όλες τις πλευρές. Δεν υπήρχε πια διέξοδος, ούτε οπισθοχώρηση. Δεν γινόταν να κρυφτεί από την αλήθεια, που της είχε ανοίξει την πόρτα σε μια στιγμή αδυναμίας. Τώρα πια ο κόσμος είχε αλλάξει εκ θεμελίων γι’ αυτόν, όπως κι αυτός για τον κόσμο. Οι συνέπειες της αλλαγής δεν ήταν ακόμα ορατές, το ήξερε, ούτε μπορούσε τούτη τη στιγμή να εκτιμήσει αυτές τις συνέπειες στο τρικυμισμένο του μυαλό.” Στην Αυστρία του 1936, δυο χρόνια περίπου πριν από το Άνσλους, ο 50χρονος Λεωνίδας κάνει τον απολογισμό τής έως τότε ζωής του και φουσκώνει από περηφάνια. Ο πατέρας του ήταν ένας φτωχός καθηγητής Γυμνασίου. Ο γιος, δεινός χορευτής, κληρονομεί αναπάντεχα ένα φράκο και εμφανίζεται στα βιεννέζικα σαλόνια προκαλώντας αίσθηση. Χάρη στον γάμο του με την όμορφη και πλούσια Αμελί Παραντίνι αποκτά πρόσβαση στους κύκλους της καλής κοινωνίας της εποχής. Και, ως τμηματάρχης στο Υπουργείο Πολιτισμού και Παιδείας, ανήκει πλέον στην πολιτική ελίτ της χώρας. Στα πεντηκοστά του γενέθλια λαμβάνει μια επιστολή με αχνογάλαζα γράμματα που μαρτυρούν γυναικείο γραφικό χαρακτήρα. Είναι ένα γράμμα της Εβραίας Βέρας Βόρμσερ, του έρωτα της ζωής του. Μια σύντομη αλλά έντονη ερωτική σχέση δεκαοκτώ χρόνια πριν, στη Χαϊδελβέργη, συνδέει τον Λεωνίδα με τη Βέρα. Η παρουσία του συγκεκριμένου γράμματος ανάμεσα στις πάμπολλες ευχετήριες κάρτες παρασύρει τον ήρωα σε μια καταιγιστική ροή αναμνήσεων, προβλέψεων, υποθέσεων και σεναρίων, ξυπνά μια από καιρό ξεχασμένη ενοχή του, κυρίως όμως φαίνεται να θέτει σε κίνδυνο όλα όσα έχει πετύχει, τον γάμο του, την κοινωνική του θέση, την υπόληψή του, την οικονομική του επιφάνεια – τις βάσεις της ίδιας του της ύπαρξης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)