Η αποκάλυψη της αλήθειας για τον Αντρέι Εφήμιτς Ραγκίν έρχεται τη στιγμή του θανάτου του, πολύ αργά πια για να γνωρίσει τι είναι ζωή σε έναν κόσμο δίκαιο και σοφό. Στον Θάλαμο No 6, ο ψυχικός κόσμος του Αντρέι Εφήμιτς συνταράζεται από μια εσωτερική μάχη για το εάν η ζωή του έχει αξία. Στο νοσοκομείο συμπεριφέρεται σαν να μην έχουν οι πράξεις του ως γιατρός καμία επίδραση στη ζωή των άλλων, θεωρώντας ότι ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα οποιασδήποτε ιατρικής κατάστασης. Είναι ο γιατρός της πόλης, χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης και τιμής, όμως δεν χρησιμοποιεί τη θέση του για να αλλάξει προς το καλύτερο τις φρικτές συνθήκες ζωής και νοσηλείας του νοσοκομείου. Περισσότερα
Οι «Μητέρες» είναι ένα μυθιστόρημα για τον νεανικό έρωτα και για ένα μεγάλο μυστικό σε μια μικρή κοινότητα. Το σαγηνευτικό μυθιστόρημα της Μπριτ Μπένετ διαδραματίζεται σε μια επαρχιακή πόλη της Νότιας Καλιφόρνιας και είναι μια συγκινητική ιστορία για την κοινότητα, τον έρωτα και τη φιλοδοξία. Είναι η τελευταία χρονιά στο σχολείο για τη Νάντια Τέρνερ, μια όμορφη, ατίθαση δεκαεφτάχρονη Αφροαμερικανίδα, που έχει μόλις χάσει τη μητέρα της. Βυθισμένη στη θλίψη της, αρχίζει να βγαίνει με τον Λουκ, τον νεαρό γιο του πάστορα της τοπικής εκκλησίας. Περισσότερα
Μια οικογενειακή σάγκα, που αφηγείται την ιστορία τριών γενιών της οικογένειας Αρταμάνοφ στη Ρωσία επί μισό αιώνα, από την απελευθέρωση των δουλοπάροικων το 1861, η οποία πραγματοποιήθηκε από τον Τσάρο Αλέξανδρο Β’, μέχρι την Οκτωβριανή Επανάσταση τον 1917.
Ο πατριάρχης της οικογένειας, ο Ηλίας, άρτι απελευθερωθείς δουλοπάροικος, εγκαθίσταται σε μια κωμόπολη με τους τρεις γιους του και ιδρύει μια υφαντουργία. Ο γενάρχης, αυταρχικός με την οικογένειά του, άπληστος και αποφασισμένος ως επιχειρηματίας, αφοσιώνεται στο εργοστάσιο και, γενικά, στη νέα ζωή· τα παιδιά και τα εγγόνια διατηρούν την επιχείρηση, αλλά με λιγότερο πάθος, μέχρι που τα πάντα σαρώνει η επανάσταση του 1917 – και η χαοτική βία που αυτή έφερε, η οποία περιγράφεται με πιστότητα στο μυθιστόρημα. Οι περιπέτειες της οικογένειας Αρταμάνοφ απηχούν με ακρίβεια τον ιστορικό καμβά της εποχής, τον οποίο με διορατικότητα αντιλαμβάνεται και με μαεστρία υφαίνει στο βιβλίο ο Γκόρκι. Σε αυτόν ακριβώς τον καμβά τοποθετεί αριστοτεχνικά τους ήρωές του, που αδυνατούν να αντιληφθούν και να παρακολουθήσουν τις τεράστιες αλλαγές που συμβαίνουν, καθώς και τις μεταξύ τους σχέσεις -συγγενικές, ερωτικές, φιλικές, σχέσεις εξάρτησης ή εξουσίας, φθόνου ή και αδιαφορίας, ακόμη και την απουσία σχέσης- και στήνει έτσι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, που αφηγείται με ακρίβεια και ζωντάνια την άνοδο και την πτώση του σύντομου ρωσικού καπιταλισμού.
Οι «Αρταμάνοφ» σε μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου εκδίδονται για πρώτη φορά αυτόνομα σε βιβλίο, μετά την πρώτη έκδοσή τους το 1959 σε έναν συλλογικό τόμο παγκόσμιας κλασικής λογοτεχνίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Ακόμα δεν έχει ξημερώσει· διακρίνουμε στο βάθος της έρημης γης μια παράξενη σιλουέτα με δύο κεφάλια και οκτώ μέλη. […] Είναι δύο διαφορετικά σώματα. Το ένα πάνω στ’ άλλο. […] Αυτός που χρησιμεύει εδώ ως υποζύγιο έχει την κοψιά αγοριού δεκατεσσάρων ετών. Στεγνού και σκληρού. […] Είναι το παιδί που κουβαλάει τη μητέρα.» «Η ιστορία του αγοριού ξεκινά με τον 20ό αιώνα. Βουβό εκ γενετής, το παρακολουθούμε χωρίς ποτέ να το ακούμε και χωρίς ποτέ να μαθαίνουμε τ’ όνομά του ή τ’ όνομα της μητέρας του – για πατέρα ούτε λόγος. Ένας μικρός που ζει σε πρωτόγονη κατάσταση και έρχεται για πρώτη φορά σ’ επαφή με τον έξω κόσμο στην ηλικία των δεκατεσσάρων. Περισσότερα
Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα και ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε δε συναντήθηκαν ποτέ στη ζωή. Έζησαν μακριά ο ένας από τον άλλον. Μοναδικό σημείο επαφής, η αλληλογραφία τους. Μία αλληλογραφία βαθιά ερωτική και πνευματική, ένας διάλογος μεταξύ ποιητών αλλά και πολιτισμών, μία γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και τη Ρωσία, σε μία εποχή κατά την οποία και οι δύο έψαχναν για μία ακόμη φορά τη θέση τους στον κόσμο, μα και τον τρόπο να αντιμετωπίζουν την φρίκη που φανέρωσε ο πόλεμος. Κι αν η ελπίδα της συνάντησης συντηρούσε τη φλόγα της ιδιαίτερης αυτής σχέσης, το άγγελμα του θανάτου του Ρίλκε έφερε την απόγνωση στην τρυφερή φωνή της ρωσικής ποίησης. Περισσότερα
Εννέα διηγήματα του Μωπασσάν με θεματικό άξονα τις «κοινές γυναίκες» στη Γαλλία της περιόδου 1870-1890: μικρές ιστορίες δοσμένες ρεαλιστικά, «νατουραλιστικά», άλλοτε σκληρές και σκοτεινές κι άλλοτε τρυφερές ή χιουμοριστικές.
Χωρίς να ηθικολογεί, και με τη γνωστή του λεπτή ειρωνεία, ο Μωπασσάν περιγράφει όλες τις πτυχές του κοινωνικού φαινομένου της πορνείας, «ταξινομώντας» κατά κάποιον τρόπο μέσα από την αφήγησή του όλους τους «τύπους» της πόρνης – τόσο της δηλωμένης και νόμιμης, των οίκων ανοχής, όσο και της αδήλωτης, παράνομης και καταδιωκόμενης, του δρόμου.Περισσότερα
Δύο μεγάλες νουβέλες, επικεντρωμένες στην ίδια θεματική: το καταραμένο αντικείμενο. Στην πρώτη, μια κάμερα. Όποιος καταγραφεί από το φακό της δεν θα αργήσει να συναντήσει το θάνατο. Από αυτό το χειμερινό οδοιπορικό του ήρωα στη θαλασσοδαρμένη, ανεμοδαρμένη και μυστικοπαθή Βρετάνη, καθώς και από την καταβύθισή του στη μικρή, κλειστή και παραδοσιολάγνο κοινωνία αυτής της τουριστικής περιοχής με τα βαθιά κρυμμένα μυστικά, αλώβητα θα παραμείνουν μονάχα τα πανέμορφα άγρια τοπία που περιγράφονται με μεγάλη γλαφυρότητα από τον Ντενένξ. Περισσότερα
