Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα και ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε δε συναντήθηκαν ποτέ στη ζωή. Έζησαν μακριά ο ένας από τον άλλον. Μοναδικό σημείο επαφής, η αλληλογραφία τους. Μία αλληλογραφία βαθιά ερωτική και πνευματική, ένας διάλογος μεταξύ ποιητών αλλά και πολιτισμών, μία γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και τη Ρωσία, σε μία εποχή κατά την οποία και οι δύο έψαχναν για μία ακόμη φορά τη θέση τους στον κόσμο, μα και τον τρόπο να αντιμετωπίζουν την φρίκη που φανέρωσε ο πόλεμος. Κι αν η ελπίδα της συνάντησης συντηρούσε τη φλόγα της ιδιαίτερης αυτής σχέσης, το άγγελμα του θανάτου του Ρίλκε έφερε την απόγνωση στην τρυφερή φωνή της ρωσικής ποίησης. Η Τσβετάγιεβα, με τον εκρηκτικό της χαρακτήρα, άκουσε το τρομακτικό νέο και θρήνησε με τον δικό της τρόπο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες έγραψε ένα ποίημα και ένα κείμενο. Ήξερε καλά πως μόνο έτσι θα μπορούσε να τιμήσει τον νεκρό φίλο της, μόνο έτσι θα τηρούσε τα επιμνημόσυνα ήθη της παράξενης πατρίδας της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)