“Αχ, σπούδασα φιλοσοφία/ιατρική και νομική/και δυστυχώς θεολογία/με επιμέλεια μοναδική./Και να ‘μαι τώρα, παρά το ζήλο, μωρός, της οξιάς το ξύλο”. Αυτά είναι τα πρώτα λόγια του Φάουστ από την πρώτη πράξη του οικουμενικού και διαχρονικού αυτού έργου, ενός έργου που συνεχίζει την παράδοση που άνοιξε ο Όμηρος, ύστερα ο Βοκάκιος και κατόπιν ο Δάντης με την Θεία Κωμωδία του. Και αυτό γιατί δεν πρόκειται για ένα απλό έργο, εδώ ο αναγνώστης εισέρχεται σε ένα μεγαλειώδες σύγγραμμα που εμπεριέχει και εγκιβωτίζει έννοιες και σκέψεις που απασχόλησαν την δυτική σκέψη από τον Μεσαίωνα μέχρι και τους νεότερους χρόνους και σαφώς μέχρι σήμερα. Ο Γκαίτε κεφαλαιοποιεί όσα διάβασε και μελέτησε εις βάθος, όπως έλεγε και ο Νίτσε για τον Φλωμπέρ δηλαδή, ο τελευταίος διάβασε 2000 βιβλία πριν καταλήξει να συγκεντρώσει τα συμπεράσματα των αναγνώσεών του στα γραπτά του και στα μυθιστορήματά του.Περισσότερα
