Αρχείο

Το άστρο του ποιητικού και αιρετικού Ντύλαν Τόμας διαφάνηκε από πολύ νεαρή ηλικία όταν παρατούσε το σχολείο για να επιδοθεί στο διάβασμα και όταν σε ηλικία μόλις 16 ετών έγραψε το πρώτο του ποίημα. Ο Ντύλαν Τόμας, τα διηγήματα του οποίου βρίσκουμε σε αυτήν την έκδοση να μεταφράζονται πρώτη φορά στα Ελληνικά, είναι ένας από τους καταραμένους συγγραφείς και ποιητές αφού έφυγε σε ηλικία μόλις 39 ετών, όπως άλλωστε και ο ποιητής Ρεμπώ από τον οποίο τόσο επηρεάστηκε ως προς το ύφος και την θεματολογία των γραπτών του. Περισσότερα

Βρισκόμαστε σε μία εποχή όπου το όνομα του Αλέξανδρου, του ξακουστού βασιλιά της Μακεδονίας, παραμένει στην επικαιρότητα και έχει προκαλέσει έριδες και διαξιφισμούς μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων γύρω από την περίφημη ονομασία της γείτονος χώρας. Ένα μείζον πολιτικό ζήτημα, το οποίο επαναφέρει για μια ακόμα φορά τον Αλέξανδρο σε πρώτο πλάνο, για άλλους λόγους από αυτούς με τους οποίου καταπιάνεται το βιβλίο. Ωστόσο, είναι τέτοια η προσωπικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τέτοιο το εκτόπισμά του ως στρατηλάτη και ηγέτη, τόσο σημαντική η στρατιωτική, πολιτική και πολιτιστική κληρονομιά του, τόσο δυνατή η επιρροή του στους επιγόνους και μεταγενέστερους Έλληνες και ξένους, τόσο εξαιρετικά δυνατός ο μύθος γύρω από το όνομά του και τον θάνατό του, που αναμφίβολα οι αναφορές στο πρόσωπό του ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν και πολλοί θα διεκδικούν ένα κομμάτι από την ιστορία που έγραψε με την παρουσία του και το πέρασμά του.Περισσότερα

Πώς να αφηγηθείς μια ολόκληρη ζωή όταν όλα γύρω σου είναι διαλυμένες αναμνήσεις που πασχίζεις να ξεπεράσεις; Πόσα να αντέξει μια μελανιασμένη από τις τραυματικές εμπειρίες ψυχή; Η ζωή της Λίζα είναι ένα μωσαϊκό αναμνήσεων και πληγών που την έχουν στιγματίσει και που προσπαθεί να ξεχάσει, αλλά για να γίνει αυτό οφείλει να καταθέσει όλα αυτά που της δέρνουν και της μαστιγώνουν την ψυχή. Είναι η ψυχή της καταβεβλημένη, όχι μόνο από τη ζωή στο μακρινό Αφγανιστάν, όπου υπηρετεί ως στρατιωτικός, εκεί όπου βιώνει καθημερινές σκιές βίας και ακόμα αντέχει γιατί τα έχει δει σχεδόν όλα. Είναι κυρίως από την παιδική ηλικία ο πόνος της και η εσωτερική της πληγή, σε αυτή την τόσο τρυφερή ηλικία που η χαρά πρέπει να υπερκερνά την λύπη, εκείνη βυθίζεται στη βία του πατέρα της και την αδιαφορία της μητέρας της.Περισσότερα

Το 2018 μας χαρίζει τις τελευταίες του πινελιές και περιμένουμε με χαρά να υποδεχτούμε το 2019. Λίγο όμως πριν κλείσει η αυλαία της χρονιάς που διανύουμε, ας αφιερώσουμε χρόνο για διάβασμα. Το βιβλίο είναι πάντα παρόν, το χρειαζόμαστε για να νιώθουμε καλύτερα, γιατί μπορεί και μας συντροφεύει. Δεν υπάρχει καλύτερη συγκυρία αυτές τις μέρες που απέχουμε για λίγο από την εργασία μας, από το να διαβάσουμε λίγο περισσότερο, να απολαύσουμε στιγμές χαλάρωσης με ένα βιβλίο στο χέρι, να γευτούμε τη χαρά της ανάγνωσης ανάμεσα σε γεύματα και δείπνα με συγγενείς και φίλους. Περισσότερα

Πολλές φορές τείνουμε να διατηρούμε και να αναπαράγουμε κάποιες προκαταλήψεις για άτομα που ασκούν συγκεκριμένα επαγγέλματα, όπως, για παράδειγμα, για τους ιατρούς. Θεωρούμε ότι αντιμετωπίζουν με ψυχρό επαγγελματισμό τον πόνο και τον θάνατο, ενώ συχνά η ψυχρότητά τους υποκρύπτει κυνικότητα, έναν υπέρμετρο ρεαλισμό ή ακόμη και μια γενικευμένη έλλειψη ευαισθησίας.

Ευτυχώς,  τουλάχιστον όσον αφορά τον ιατρικό κλάδο, υφίστανται εξαιρέσεις που μας κάνουν να αναθεωρούμε μεταμελημένοι  τις -μάλλον αυθαίρετες- γενικεύσεις. Υπάρχουν άνθρωποι της Τέχνης, την οποία έχουν υπηρετήσει με συνέπεια, ευαισθησία και επιτυχία, ταυτόχρονα με την Ιατρική Επιστήμη. Έργο δύσκολο, αξιοθαύμαστο και -ίσως- στα μάτια των πολλών ασυμβίβαστο -και, γι’ αυτό, ακόμη πιο ξεχωριστό.

Την καινούρια ποιητική συλλογή ενός επιστήμονα ιατρού και ταυτόχρονα έγκριτου λογοτέχνη θα σας παρουσιάσω, αγγίζοντας με σεβασμό τους στίχους και τα βαθύτερα νοήματά τους, έτσι όπως τα προσέλαβα, πρωτίστως ως αναγνώστρια και δευτερευόντως ως κριτικός. Πρόκειται για το έργο «Γραβάτα δημοσίας αιδούς», του Δημήτρη Π. Κρανιώτη, από τη Λάρισα.Περισσότερα

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η έννοια της μητρότητας αποτέλεσε δημοφιλές θέμα στην ιστορία της ζωγραφικής, κυρίως στην εποχή των μεγάλων ζωγράφων της Αναγέννησης. Η ιστορία της Κιουάκο, πέρα από ό,τι συνέβη και ουσιαστικά αμαυρώνει την αγάπη της για το μωρό, αποδεικνύει πως η επιθυμία και η ανάγκη της μητρότητας είναι πολύ ισχυρή και είναι ικανή να παρασύρει τον άνθρωπο σε ενέργειες μακριά από τα όρια της λογικής. Η Κάκουτα διεισδύει στον ψυχισμό της γυναίκας που βλέπει την καταστροφή της και βρίσκει την λύτρωσή της σε ένα μωρό, ως το μόνο αποκούμπι πάνω στο οποίο μπορεί ακόμα να ελπίζει την ύπαρξή της όταν όλα γύρω της καταρρέουν. Περισσότερα

“Ο τρόπος που βρέθηκα εδώ, η στημένη σύλληψή μου, η μεταγωγή και η δίκη, όλα ήταν σχεδιασμένα από εμένα. Τα πάντα σκηνοθετημένα στην κρύα ταράτσα. Ερωτοτροπώντας με την αυτοκτονία, πασχίζοντας για μια έσχατη λύση, πήρα τη θαρραλέα απόφαση: να κάνω τη ζωή του κούφιου ζωγράφου δούρειο ίππο μέσω του οποίου θα τολμούσα τη μεγαλειώδη έξοδο από τη μετριότητα”. Ο ήρωας του Κούβα είναι ένας άνθρωπος χωρίς πυξίδα, ένας θαλασσοδαρμένος από το τίποτα της ζωής του και αναζητά μία έξοδο κινδύνου, ένα σχέδιο διαφυγής και μια σωσίβια λέμβο για να καταφέρει να επανακτήσει το απολωλός νόημα της ζωής. Η λύση του, η μοναδική και έσχατη σανίδα σωτηρίας του, η διαφαινόμενη λύτρωσή του από την επικίνδυνη στασιμότητα της δικής του ζωής βρίσκεται ενδεχομένως στην πιστή αντιγραφή της ζωής ενός ανθρώπου, ενός ζωγράφου ονόματι Φίλιππος Ροδόπουλος, λύση με κωδική ονομασία “Καρμπόν”. Περισσότερα

Με αφορμή το βιβλίο “Η πείνα” του Κνουτ Χάμσουν, επιθυμία μου είναι να αναπτύξω τον προβληματισμό μου και να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου που αυτή τη στιγμή είναι σιωπηλός ενώ θα έπρεπε να είναι ηχηρός ͘ ο λόγος της παρέμβασής μου είναι το σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο της φτώχειας, της πείνας και των αστέγων. Οι περισσότεροι από εσάς θα γνωρίζετε πως πριν από λίγες μέρες πέθανε στο Λονδίνο ένας ακόμα άστεγος, ένας φτωχός άνθρωπος θύμα της διαρκούς κρίσης, ο οποίος έτυχε να είναι Έλληνας, θα μπορούσε να είναι Κινέζος, Ινδός, Αυστριακός ή Αρμένιος. Σημασία έχει το συμβάν και εκεί στέκομαι. Περισσότερα