Αρχείο

Το Ρίμινι είναι συνυφασμένο με μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ιστορία, μια ιστορία που μας πάει αιώνες πίσω και για την ακρίβεια στα μέσα του 15ου αιώνα. Σύμφωνα με την ιστορία λοιπόν το 1465 Ιταλοί θαυμαστές του Γεώργιου Γεμιστού Πλήθωνα με επικεφαλής τον Σιγισμούνδο Μαλατέστα, ο οποίος ήταν συγγενής της δέσποινας Κλεώπας Μαλατέστα που γνώριζε καλά ο Πλήθων, ήρθαν με πλοία στην Λακεδαίμονα. Αυτή ήταν μια πράξη βέβηλη καθώς εισέβαλαν στον τουρκοκρατούμενο Μυστρά, έσκαψαν και έκλεψαν τα οστά του και τα μετέφεραν στο Ναό των Μαλατέστα (Tempio Malatestiano) στο Ρίμινι όπου βρίσκονται μέχρι σήμερα, «για να βρίσκεται ο μεγάλος διδάσκαλος μεταξύ ελευθέρων ανθρώπων».Περισσότερα

O Σάσα Νασπίνι, γεννημένος στο Γκροσέτο της Νότιας Τοσκάνης, το 1976, ταράζει τα λογοτεχνικά ύδατα της χώρας του, και προκαλεί το ενδιαφέρον διεθνώς, μέσα από τις αναρίθμητες νουβέλες του που ήδη κυκλοφορούν μεταφρασμένες σε πάρα πολλές γλώσσες. Διαθέτει την αμεσότητα λόγου και μία απαράμιλλη ιδιοσυγκρασία ευθύτητας, που είναι γνώριμη στους μεσογειακούς λαούς. Την αμεσότητα που χαρακτηρίζει τη γραφή του, τη μεταγγίζει αυτούσια και στους ήρωές του, δίνοντάς τους συχνά τη ‘σαρκοβόρα’ αισθητική που επικρατούσε στις ρωμαϊκές αρένες.Περισσότερα

Κάθε άνθρωπος κρύβει πίσω του τη δική του ιστορία, μια μοναδική ιστορία που αποκαλύπτει τα σκοτάδια του, σκοτάδια από τα οποία πολύ συχνά δυσκολεύεται να απαλλαγεί. Ο Μπέρνχαρντ εισέρχεται σε αυτά τα σκοτάδια των ανθρώπων με ήρωες αυτούς που ζουν στο περιθώριο της ιστορίας διότι οι περιπτώσεις τους μάλλον δεν ενδιαφέρουν την κοινωνία. Πρόκειται για ανθρώπους σχεδόν αόρατους όχι γιατί δεν υπάρχουν αλλά γιατί δεν θέλουν να τους δουν, περνούν δίπλα μας μα κανείς δεν ασχολείται μαζί τους και εκείνοι κλείνονται όλο και περισσότερο στο δικό τους σύμπαν. Ο ανώνυμος αφηγητής είναι ξεκάθαρος, είναι καθαρός και σαφής και ό,τι μοιράζεται μαζί μας είναι η απόδειξη πως άνθρωποι σαν και αυτούς, είναι άνθρωποι φαντάσματα για τους οποίους κανείς δεν πολυσκοτίζεται ενώ εκείνοι έχουν ήδη πάρει την απόφαση της απομάκρυνσης.Περισσότερα

O Don Delillo, στο τελευταίο του αυτό έργο, τη Σιωπή, εμφανίζεται στους αναγνώστες του για ακόμη μία φορά, με το λάιτμοτιφ της κριτικής ενάντια στην οικονομική και την τεχνολογική κουλτούρα, που μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε την ασύγκριτη λογοτεχνική του πένα. Όπως και σε άλλα πασίγνωστα βιβλία του (Americana, Υπόγειος Κόσμος), η αναφορά στον αναπόδραστο ατομισμό στον οποίο έχει περιέλθει ο άνθρωπος του 21^ου αιώνα και στις ψηφιακές αυταπάτες που κυριεύουν το ανθρώπινο υποσυνείδητο, κυριαρχεί και στη Σιωπή. Πρόκειται για το πιο πρόσφατο βιβλίο του, το οποίο παρά το ότι ξεκίνησε να γράφεται το 2018, αντανακλά με τρόπο προφητικό, την απομόνωση και την ερήμωση που επικράτησε σε παγκόσμιο επίπεδο, κατά τη διάρκεια των μέτρων που λήφθηκαν για την αντιμετώπιση της πανδημίας, η οποία προκλήθηκε από τον ιό Covid-19.

Με λόγο κοφτό, πυκνό και άκρως σιβυλλικό, ο Don DeLillo, πραγματοποιεί ένα επιτυχές κοινωνικό σχόλιο για την αδυναμία του ατόμου, μπροστά στο χάος του κυβερνοχώρου.

«Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να συλλογιστούμε την κατάστασή μας», λέει «ό,τι κι αν είναι εκεί έξω, είμαστε ακόμη άνθρωποι, τα ανθρώπινα απομεινάρια του πολιτισμού». Μέσα από ένα σημειωματάριο σκέψεων, που αφορούν το πλαίσιο ενός συστήματος που κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ενόσω οι ήρωες βρίσκονται επιβιβασμένοι σε μια κούρσα τρόμου, της οποίας την ταχύτητα δε γίνεται να ελέγξουν, παρακολουθούμε τις αντιδράσεις του Τζιμ, της Τέσα, του Μαξ, της Νταϊάν και του Μάρτιν, μπροστά σε ένα τεχνολογικό μπλάκ-άουτ.

Οι χαρακτήρες του DeLillo, μοιάζουν κατά μία έννοια με αυτούς του Φρεντερίκ Φαζαρντί, που προσπαθούν να εξηγήσουν αλυσιτελώς, τον παραλογισμό των συστημάτων που ορίζουν την ύπαρξή τους. Οι πέντε ήρωες, επιδιώκουν μέσα από έναν ασθματικό ρυθμό σκέψης, να καταφέρουν τη συναρμογή των προσωπικών τους εμπειριών σε μια πιο στέρεα, πιο χειροπιαστή βάση. Κάθε τέτοια όμως προσπάθεια, φαίνεται να πέφτει στο κενό, εφόσον όλη τους η υποσυνείδητη εμπειρία, αποτελεί προϊόν της συνύπαρξής τους με τεχνολογικά επιτεύγματα. Η γλωσσική φόρμα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, είναι ανυπάκουη σε συμβάσεις, υπενθυμίζοντας έτσι τον υπερρεαλιστικό χαρακτήρα των βιβλίων του.

Θα έλεγε κανείς ότι η υλιστική προσέγγιση της συγγραφικής ματιάς του De Lillo, καθώς και οι ανησυχίες του, συμπίπτουν με αυτές του κορυφαίου Γάλλου χρονικογράφου Michel Houellebecq. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι στις κλειστοφοβικές ζωές που τους επιβάλλει η τεχνολογική επανάσταση της εποχής τους (αρκεί μόνο να θυμηθούμε την κατάληξη του ήρωα του Houellebecq στο ‘Ο Χάρτης και η Επικράτεια’), φέρνουν στο νου πρωταγωνιστές του βωβού κινηματογράφου, ή πίνακες του Edward Hopper.

Ο DeLillo, γεννημένος στο Μπρόνξ της Νέας Υόρκης από γονείς Ιταλούς μετανάστες, αξίζει να αναγνωριστεί και για το τελευταίο του αυτό βιβλίο που μεταφράστηκε από τη Ζωή Μπέλλα-Αρμάου για τις εκδόσεις Gutenberg και αποτελεί την περιγραφή ενός δυστοπικού σκηνικού, μέσα στην επικράτεια της θνητής ύπαρξης.

Όλη η επικοινωνιακή πρόοδος που έχει επιτευχθεί με τη βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας, όλη η δυνατότητα διάχυσης της πληροφορίας σε μεγάλες μάζες, αποσυνδέθηκε από την ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία μοιάζει να εγκλωβίστηκε στο χώρο που βρίσκεται έξω από την ανατρεπτική καινοτομία.

΄Κατάρρευση ηλεκτρικών δικτύων. Οι προσωπικές μας αντιλήψεις βουλιάζουν στην κβαντική κυριαρχία΄

 

Μια γυναίκα στην εξουσία μπορεί σήμερα να ακούγεται, τουλάχιστον για το Δυτικό κόσμο, ως μια συνθήκη απόλυτα φυσιολογική και εξαιρετικά καλοδεχούμενη, ένα δεδομένο που αναδεικνύει τη ρήξη με τα στερεότυπα του παρελθόντος, του κακού παρελθόντος όπου ο άνδρας είχε όλη την εξουσία και αντιμετώπιζε τη γυναίκα ως αντικείμενο και ως κάτι κεκτημένο. Δυστυχώς, οι γυναικοκτονίες στη χώρα μας όπως και σε όλον τον κόσμο συνεχίζονται με αδιάλειπτο ρυθμό. Έχει ακουστεί ουκ ολίγες φορές η λέξη μεσαίωνας, η οποία σε αντίθεση με τη λέξη Αναγέννηση, πολλές φορές μας παραπέμπει σε σκοτεινά χρόνια, σε χρόνια όπου υπερίσχυε η βαρβαρότητα, το παράλογο, ο σκοταδισμός και η οπισθοδρόμηση. Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία βέβαια, τόσο κατά το Μεσαίωνα όσο και κατά την Αναγέννηση, υπήρξε υποτιμημένη, σε καταβαράθρωση και σε πλήρη απαξίωση, με λίγα λόγια μέσα σε τόσους αιώνες, σχεδόν χιλιετία, τίποτε δεν άλλαξε παρά μικρές εκλάμψεις και εξαιρέσεις, σαν εκείνης της Αρτεμισίας Τζεντιλέσκι, που απλά επιβεβαίωναν τον κανόνα. Περισσότερα

Η κεκτημένη σοφία και ταυτόχρονα η ακόρεστη διάθεση για γνώση μπορούν να κινούνται παράλληλα σε έναν άξονα που η μία να τροφοδοτεί την άλλη. Ο κόσμος της γνώσης είναι αστείρευτος και η απόκτηση της γνώσης είναι αδιαμφισβήτητα ένας αέναος αγώνας που δεν έχει τέλος. Ο Εντγκάρ Μορέν ήδη από την αρχή του βιβλίου του είναι ξεκάθαρος καθώς σκοπός του δεν είναι σε καμία περίπτωση να κουνήσει το δάκτυλο σε κανέναν, μόνη του επιθυμία είναι μέσα από το βιβλίο αυτό να μοιραστεί μαζί μας την πολύχρονη εμπειρία του και να αντλήσουμε εμείς κάποια διδάγματα από αυτήν για καλό δικό μας. Η έπαρση και η αλαζονεία δεν ταιριάζουν στον σπουδαίο Γάλλο στοχαστή και αυτό όπως κάθε του βιβλίο είναι ένας θησαυρός που αξίζει να ανακαλύψουμε.Περισσότερα