«Η ζωή δεν είναι για χόρταση. Κάποτε θα ‘ρθει το τέλος. Αν δεν το λασπώσεις αυτό το τέλος… αν, όπως όμορφα έζησες, πεθάνεις κι όμορφα…». Συγκλονιστικά τα λόγια της Ηλέκτρας Αποστόλου στην οποία η Διδώ Σωτηρίου, η φίλη της και συναγωνίστριά της, αφιερώνει αυτό το βιβλίο στην μνήμη της. Το βιβλίο είναι γραμμένο το 1961 με μία γλώσσα που δεν αφήνει περιθώρια ο αναγνώστης να μην γίνει μάρτυρας της κολασμένης χιτλερικής περιόδου και μίας μαύρης σελίδας στην ιστορία της Ελλάδας αλλά και του ανθρώπινου είδους με τον φασισμό να απλώνει τα δίχτυα του σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τότε που οι λέξεις ελευθερία και ανεξαρτησία ηχούσαν δυνατά παρά τον φόβο και τον τρόμο μήπως κοστίσουν ζωές γιατί η Ηλέκτρα όπως και άλλοι αγωνιστές δεν δίστασαν ποτέ να προφέρουν με την φωνή τους το πάθος τους για αποτίναξη του ζυγού που στοίχειωνε τα όνειρά τους. Η Ηλέκτρα αποτέλεσε μία εμβληματική μορφή της αντίστασης που άφησε το στίγμα της με την ηγετική της φυσιογνωμία, την οποία πολλοί άντρες θα ζήλευαν για την δύναμή της, το σθένος, το ζήλος της να ζήσει η Ελλάδα και ο κόσμος μέρες ειρήνης χωρίς φυλακές και κατακτητές.
Αυτή την γυναίκα που συνέχισε με ασίγαστη λαχτάρα την υπεράσπιση των ματωμένων χωμάτων – για να θυμηθούμε ένα άλλο βιβλίο που η Σωτηρίου έγραψε έναν χρόνο αργότερα – υμνεί η συγγραφέας και περιγράφει όλη την διαδρομή της από τα νεανικά της χρόνια μέχρι και την αποτρόπαια από τον εχθρό εκτέλεσή της. Στα εφηβικά της χρόνια, άρχιζε να διαμορφώνει την προσωπικότητά της μέσα από τα διαβάσματα της χαράσσοντας βαθιά τον χαρακτήρα της με το αίσθημα της προσφοράς για την πατρίδα. Οι σκέψεις της και οι απόψεις της έγιναν η αφορμή της οριστικής σύρραξης με τους γονείς της, οι οποίοι παραξενεύτηκαν με την επαναστατική της συμπεριφορά και το αλλόκοτο των αντιλήψεων της καθώς έβρισκαν πως τα λόγια της και οι δράσεις της δεν συμβάδιζαν με ένα κορίτσι που προέρχεται από μία καθώς πρέπει οικογένεια.
