Όλοι σε φώναζαν Σκότι, ήταν βλέπεις το αγαπημένο παρατσούκλι σου μιας και ήσουν τόσο ευχάριστος, τόσο αθώος, τόσο καλοσυνάτος ακόμα και όταν μεθούσες. Έζησες χρόνια ανέμελα, χρόνια ξέγνοιαστα, χρόνια χωρίς σκοτούρες και γεμάτος χαρά και γιορτή. Μαζί με την αγαπημένη σου Ζέλντα δεν σταμάτησες ούτε στιγμή αυτό τον ξέφρενο ρυθμό της ασταθούς ζωής, μιας ζωής που υπαγορευόταν κυρίως από ατελείωτα ξενύχτια, πάντα με αγαπημένους φίλους, όπως ο Χέμινγουεϊ, μέρες και νύχτες ατελείωτες χωρίς πυξίδα μέχρι που όλο αυτό ολοκληρώθηκε και σταμάτησε απότομα και δεν πρόλαβες να καταλάβεις. Περισσότερα


