Ένα από τα κυριότερα έργα του Ντοστογιέφσκι είναι ο Ηλίθιος, ένα έργο που συμπυκνώνει τον ίδιο του τον εαυτό, την καλοσύνη του και το φιλότιμο, την ανθρωπιά και την προσφορά του σε αυτόν που είχε ανάγκη. Και όμως ο κόσμος γύρω του, το περιβάλλον του, εκτός από τον αδερφό του, δεν του φέρθηκαν δεόντως, ίσα ίσα τον απώθησαν σαν κάποιο παράσιτο, σα να ήταν ένας μωρός και ανόητος, ένας ρομαντικός που δεν είχε θέση σε αυτόν τον μάταιο κόσμο. Ο ίδιος βουτηγμένος στο ποτό, τον τζόγο αλλά και κυρίως το γράψιμο όπου έβρισκε καταφύγιο, υπήρξε μία μορφή ξεχωριστή των γραμμάτων, ένας φιλόσοφος του καιρού του που σήμερα αποτελεί σύμβολο για τον στοχαστικό του οίστρο. Στον Ηλίθιο, ο Ντοστογιέφσκι περιγράφει έναν άνθρωπο διωγμένο από την ίδια την κοινωνία, έναν άνθρωπο στο περιθώριο, έναν άνθρωπο που αδυνατεί να ενταχθεί στο σύστημα και για αυτό παραγκωνίζεται ως μη αποδεκτός και ως μίασμα. Δεν είναι πολύ μακριά τα όσα ο Κόνραντ περιγράφει στην Έιμι Φόστερ και στον δικό του Γιάνκο, έναν άνθρωπο αυθεντικό μα τόσο ξένο προς το περιβάλλον στο οποίο καλείται να ζήσει. Περισσότερα


