Οι ιστορίες των ανθρώπων του Ίσεργουντ είναι ματιές μέσα στην καθημερινή τους πάλη και πραγματικότητα. Αναδεικνύει ο συγγραφέας την αδυναμία των προσωπικών τους στιγμών, τους έρωτές τους, τις όποιες αναστολές τους, τις εκφράσεις τους και τις υπερβολές τους που θα γίνουν αμαρτίες τους. Ο ίδιος εντός εκτός και επί τα αυτά και με τον φακό ενός κατασκόπου με διεισδυτική διάθεση, φωτογραφίζει τους πρωταγωνιστές του όταν νιώθουν, τρομοκρατούνται, απελπίζονται, εγκαταλείπουν, υποχωρούν, αναρωτιούνται. Κάθε κεφάλαιο περιγράφει και μία διαφορετική πάστα ανθρώπων, άλλοτε αλλόκοτοι, εκκεντρικοί και άλλοτε απλά θύματα των παθών τους, των ανατροπών που συμβαίνουν μέσα τους. Το φάντασμα της ανεργίας εν τω μεταξύ επιταχύνει με ρυθμούς τέτοιους που σκορπάει ανεξέλεγκτα φόβο και μιζέρια στους ανθρώπους σαν το ουράνιο τόξο που κάλυπτε την πόλη της γιορτής και τώρα έχει απολέσει τα φωτεινά του χρώματα και έχει δώσει την θέση του στο γκρίζο.
Με προσέγγιση που παραπέμπει στον ψυχαναλυτή Τσέχοφ, ο συγγραφέας τόσο στο σώμα αυτό καθαυτό της αφήγησης όσο και στα ημερολόγιά με τα οποία ντύνει την αρχή και το τέλος του βιβλίου, παρουσιάζει την μελαγχολία που τον διακατέχει για τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της πόλης που χάνεται και για την μαγεία του ένδοξου παρελθόντος που σβήνει. Και με άρωμα νοσταλγίας μένει με την πικρία και την απορία αν τα όνειρα που ρίχτηκαν στον Καιάδα μέσα σε τόσο σε λίγο χρόνο θα ξαναφωτίσουν τις ζωές των ανθρώπων διώχνοντας μακριά την απογοήτευσή τους.
