Στα σκοτεινά και άγρια μονοπάτια της Άγριας Δύσης, την επαύριον του αμερικανικού εμφυλίου, τα σώματα είναι κενά από μνήμη και γεμάτα από βαναυσότητα και μίσος για τον διπλανό τους, χαμένα σε έναν κόσμο σύγκρουσης και αντιπαλότητας που αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Ένα μείγμα παραισθήσεων και παράξενων ενστίκτων κατακλύζει τους αποσβολωμένους ανθρώπους που πολέμησαν τον εχθρό τους, τον συμπατριώτη τους σε τελική ανάλυση, πεπεισμένοι πως αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τους με λάβαρο την ιδέα για ένα καλύτερο αύριο που ποτέ δεν έρχεται. Τελικά, το αποτέλεσμα ήταν ένα δοχείο ματαιότητας γεμάτο από κάτω μέχρι πάνω και την υπονόμευση της ζωής που δεν τελειώνει όταν τα τύμπανα του πολέμου παύουν να ηχούν. Σε αυτή την πραγματικότητα, η Melanie Wallace τοποθετεί την αφήγησή της για να αποκαλύψει ή να προσδώσει στην ιστορία της πως κανένας πόλεμος και καμία βαρβαρότητα δεν αφήνει ανέπαφες τις ψυχές των ανθρώπων που βιώνουν συνθήκες ανελευθερίας.
Στο οχυρό 2881 που όλα έχουν την ανάσα του θανάτου να εγκυμονεί και την αβεβαιότητα να ίπταται πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων του, οι μυρωδιές μπαρουτιού και οι ιαχές επίθεσης δεν έχουν πάψει να καλύπτουν τον ουρανό της ειρήνης που παραμένει νεφελώδης. Ο στρατιωτικός ηγέτης του οχυρού ταγματάρχης Κάτερ βρίσκεται στο έλεος του φόβου του, αδυνατεί να κυβερνήσει και να εξουσιάσει τους ανθρώπους που περιμένουν για την λύτρωση ενώ οι στρατιώτες βρίσκονται σε αναρχία και έλλειψη οργάνωσης. Τα ανεξίτηλα σημάδια που έχουν χαραχτεί πάνω του είναι έκδηλα, ο ίδιος ο Κάτερ κυκλοφορεί σαν φάντασμα που ψάχνει το εγώ του μέσα στην ομίχλη, αλληλογραφεί στην γυναίκα του που δεν υπάρχει πια προσπαθώντας να αγκιστρωθεί από κάποια δύναμη που θα τον παρηγορήσει και θα του δώσει μία λύση ώστε να αποφύγει τον χαμό του.
