Κάθε πόλεμος έχει τα θύματά του, κάθε πόλεμος αφήνει πληγές. Κάποτε ένας ιστορικός είχε πει πως οι πόλεμοι είναι απαραίτητοι και αναγκαίοι και ο συγγραφέας επανέρχεται σε αυτή την παραδοχή με τις δικές του λέξεις: «Αν το κακό που υπάρχει στον κόσμο τρέφεται με τη ζωή μας, χωρίς αυτή θα λιμοκτονήσει και θα πεθάνει. Γι΄αυτό είναι μεγάλη ανάγκη να το σκοτώσουμε, γι’αυτό κάθε πόλεμος είναι καλός. Γιατί κάθε θάνατος μας φέρνει πιο κοντά σ’αυτό το σκοπό!». Στο ιδιότυπο αυτό μυθιστόρημα που οι αλήθειες συντρίβουν και τα συμβάντα γράφουν ιστορία, περιγράφεται η φύση ενός ανθρώπου διαλυμένου από τα πυρά του πολέμου, ενός ανθρώπου που κυκλοφορεί χαμένος χωρίς γλώσσα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς υπόσταση γιατί αυτή του εκλάπη από την κόλαση του πολέμου. Πώς είναι άραγε να αντέχεις να ζεις χωρίς να γνωρίζεις από πού προέρχεσαι, ποια ήταν τα πρώτα σου σκιρτήματα και η πρώτη επαφή με τον κόσμο; Πως είναι δυνατόν να προχωράς χωρίς μνήμη, χωρίς καν την παραμικρή ιδέα για το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες, τις πρώτες λέξεις που ξεστόμισες, τα πρώτα χέρια που σε κράτησαν;
Ο Marani είναι ευρηματικός, ξεχωριστός, ανατρεπτικός, συγκινητικός, είναι ο συνδετικός κρίκος της συνάντησης δύο ανθρώπων που πόνεσαν βαθιά ο καθένας για τον δικό του λόγο και με την γραφή του κατορθώνει να μας φέρει σε επαφή με την πορεία της εξέλιξης μίας διπλής παράλληλης αφήγησης. Η αφήγηση είναι σπαρακτική και αδυσώπητη γιατί το περιεχόμενο αποκαλύπτει περίτρανα τις ολέθριες συνέπειες άδικων πολέμων που σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους, ξεστρατίζουν συνειδήσεις και σκοτώνουν ψυχές γιατί απλά είναι αμείλικτοι απέναντι στην ανθρώπινη φύση και δεν λογίζουν τίποτα. Από την αρχή μέχρι το τέλος, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν στρατιώτη αδύναμο να καθορίσει το παρόν του πόσο μάλλον το μέλλον του, έναν άνθρωπο κατεστραμμένο ψυχικά, έναν σκλάβο της μοίρας του που θέλει να την αλλάξει για να σωθεί. Ο γιατρός Φρίαρι τον βρίσκει χτυπημένο και τον περιθάλπει και από εκείνη την στιγμή ξεκινάει η οδύσσειά του για να ξετυλίξει το κουβάρι του πόθεν.
