Ο Χάρλαν Έλιοτ κατάφερε με το πείσμα του, το αστείρευτο ταλέντο του, την επιμονή του και την αγάπη του για τη μουσική να γίνει πρώτο όνομα στο χώρο της τζαζ σε μια εποχή όπου το να είσαι έγχρωμος σήμαινε να είσαι κατώτερος και υποδεέστερος των υπολοίπων λευκών. Δέχτηκε τα βέλη του ρατσισμού στο πετσί του όμως δεν εγκατέλειψε το όνειρό του και ενάντια στο ρεύμα της εποχής αναδείχθηκε ένας εκ των κορυφαίων μουσικών του είδους του, πάλεψε με τις χίμαιρες και τις ερινύες και διέπρεψε πέραν της αμερικανικής ηπείρου. Στο Παρίσι, όπου βρέθηκε μετά από πρόσκληση για να παίξει, κέρδισε με το σπαθί του και την αξία του μια θέση στο μουσικό πάνθεον. Οι νότες και γενικότερα η μουσική αποτέλεσαν για αυτόν έναν οδηγό δράσης και πάλης μέσα στον κήπο με τα θηρία.
Ιδιαίτερος και εκκεντρικός χαρακτήρας, όπως όλοι οι καλλιτέχνες, δεν ήταν πάντα το καλό παιδί και προκαλούσε πολλές φορές με την αυθάδη συμπεριφορά του, ωστόσο μέσα από τη στενή συνεργασία του με τον Λίζαρντ κατάφερε να υπερπηδήσει και να ξεπεράσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό και τις αδυναμίες του και να εδραιωθεί αναμφίβολα ως μια ιδιοφυία της μουσικής τζαζ. Στο μυθιστόρημα η εγγονή του περιγράφει με πάσα λεπτομέρεια και εξαιρετική γλαφυρότητα κάθε στιγμή της ζωής του, την τρυφερότητα της γιαγιάς και του παππού, τη βία που αντιμετώπισε ως παιδί και ως έφηβος από τον πολλές φορές επικριτικό και αυστηρό πατέρα του. Ωστόσο, έτυχε πραγματικής αγάπης και φροντίδας, το σπίτι του ήταν πάντα το καταφύγιό του και η ασπίδα του, ένας κόσμος προστασίας και όταν με το θάνατο των γονιών του έψαχνε για ένα αποκούμπι το βρήκε στην οικογενειακή φίλη, την αγαπημένη του Λουσίλ.
