“Επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία!” γράφεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Μια ευχή που ακόμα και σήμερα, σχεδόν 100 χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου αυτού που αναφέρεται στους νεκρούς του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, δεν έχει γίνει πράξη. Και πώς να γίνει πράξη όταν το ανθρώπινο γένος λυσσαλέα και ματαιόδοξα επιδίδεται σε πολέμους ανθρωποφάγους και βάρβαρους χωρίς κανένα νόημα και ουσία; Ο Τζίνο Τζίνι δημοσιεύει αυτό το βιβλίο/σύγγραμμα/καταγγελία το 1921 για να διατρανώσει την έντονη και σφοδρή αντίθεσή του στον πόλεμο που κατακρεουργεί συνειδήσεις, εξολοθρεύει ανθρώπους και αφανίζει λαούς. Αποτελεί πολύ σημαντική παρέμβαση από έναν άνθρωπο του στοχασμού και των γραμμάτων σε μια εποχή κρίσιμη και επιφέρει τα μέγιστα ως προς τον προβληματισμό και την περισυλλογή σχετικά με αυτό το ανελέητο μέσο που λέγεται πόλεμος.
Ο Τζίνι με καυστικό ύφος, με προφανή διάθεση να καταδείξει την ωμότητα και βάζοντας στο στόμα φυσιογνωμιών όπως ο Δαντόν, ο Ερνάν Κορτές ή ο Αττίλας, λόγια πολλές φορές σκληρά παραθέτει στον αναγνώστη τη φιλοσοφία και τα επιχειρήματα εκείνων που διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έχοντας ως μόνο κίνητρο την κατάκτηση της εξουσίας. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς τους κατακτητές από τους ανθρώπους εκείνους, τους αιμοσταγείς ηγέτες, οι οποίοι εξηγούν και ερμηνεύουν τα φρικιαστικά τους εγκλήματα κατά το δοκούν με το επιχείρημα πως δεν συνέβη κάτι τόσο τραγικό. Ο Τζίνι εμμέσως πλην σαφώς παίρνει θέση σαφή κατά του πολέμου και της κατάκτησης λαών και σε κάθε ευκαιρία μας δίνει να κατανοήσουμε πως το αίμα που χύνεται είναι αίμα ανθρώπινο και άρα δεν έχει καμία λογική ο πόλεμος, η σφαγή και η αλληλοεξόντωση.
