Σε ένα αφηγηματικό παραλήρημα καφκικής προέλευσης, ο Krasznahorkai επικεντρώνεται στον ήρωα, τον Κορίμ, έναν Δον Κιχώτη γραφιά που πασχίζει να βρει το μονοπάτι της σωτηρίας του μέσα από την ανακάλυψη ενός χειρογράφου που οφείλει να ανακοινώσει στον κόσμο γύρω του πριν ταξιδεύσει στο άπειρο. Ωστόσο, ο κόσμος μοιάζει αδιάφορος στην κατάθεσή του, γυρνάει την πλάτη στην μαρτυρία του και ο Κορίμ βρίσκεται ενώπιον Θεού να στροβιλίζεται μέσα στις σκέψεις του επιδεινώνοντας το άγχος του έναντι στον χρόνο. Είναι επιτακτική ανάγκη πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι να ορίσει την θέση του στην σφαίρα του γήινου κόσμου. Για να το πετύχει αυτό ο συγγραφέας και να μεταδώσει αυτή την συνταρακτική πραγματικότητα, επιστρατεύει όλα τα γλωσσικά και λεξικολογικά όπλα του διαμορφώνοντας έτσι ένα συμπαγές και άρτιο περιεχόμενο, ένα ύφος καταιγιστικό που ασταμάτητα παρασέρνει τον αναγνώστη στην δίνη της προσωπικότητας του πρωταγωνιστή. Αγωνιώδης ο λόγος του Ούγγρου δεξιοτέχνη και λαβυρινθώδης η ροή της αφήγησής του. Εν τούτοις, καμία στιγμή δεν ξεφεύγει από τον ειρμό, την ένταση και τον παλμό καθώς ο Κορίμ, αυτός ο βιβλικός ήρωας που ζει τον δικό του Γολγοθά παλεύει να καταλαγιάσει τα φαντάσματα της συνείδησής του και να ξεκόψει από τον ομφάλιο λώρο των φόβων του.
Τα ερωτήματα που εγείρει συνεχώς ξεπερνούν το ύψος του και σαν κύματα τείνουν να τον πνίξουν. Σε εκείνο το σημείο με χείρα βοηθείας την παρουσία των τεσσάρων μάγων μίας άλλης εποχής ξετρυπώνει λαγούς για να επαναφέρει το είναι του σε τροχιά σωτηρίας. Οι έκπτωτοι άγγελοι, με εμφάνιση ιεραπόστολων πάσχουν να σώσουν κάθε τι που σώνεται από έναν κόσμο που βυθίζεται όλο και περισσότερο στην αταξία και την λήθη.
