Σίγουρα μία από τις κορυφαίες Αμερικανίδες συγγραφείς που δυστυχώς έφυγε νωρίς. Η Carson McCullers, για την οποία ο Τένεσι Ουίλιαμς έγραψε πως η βαθύτητα και η ευγένεια της ενσυναίσθησής του βιβλίου της ήταν τόσο απτές, ώστε οι κατηγορίες περί παρακμιακής θεματικής να μην μπορούν να της απαγγελθούν, τουλάχιστον όχι άμεσα. Πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο της που σπάει τα στερεότυπα, καθώς ασχολείται με έρωτες και σχέσεις εκτός κοινωνικά αποδεκτού πλαισίου, η ίδια ξεπερνάει τα ειωθότα και μας προσκαλεί να γνωρίσουμε και την άλλη όχθη ως περιπατητές ενός φτερωτού Θεού που δεν μπορεί να μπαίνει και δεν πρέπει να μπαίνει σε καλούπια, έτσι όπως ο συμβατικός άνθρωπος τα έχει φανταστεί και διαμορφώσει στο μυαλό του. Γιατί ο έρωτας από αρχής του κόσμου διαχέεται, είναι ένα ρευστό ποτάμι και κανείς δεν το σταματά όσο και να το επιθυμεί.
Ανθρωπιστικά καινοτομεί και είναι πρωτοπόρος, δοκιμάζει να αναδείξει και μια άλλη πτυχή της κοινωνικής ζωής όταν ακόμα η κοινωνία δεν είναι έτοιμη και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα, ειδικά στις ΗΠΑ, με την εκμετάλλευση των έγχρωμων Αμερικανών που αντιμετωπίζονται ως παράσιτα και μιάσματα. Άρα, όταν η ίδια με θαρραλέο τρόπο και γενναία τολμά να μιλήσει για την ερωτική έλξη των ομοφυλόφιλων και για εξωσυζυγικές σχέσεις τότε σπάει δεσμά και γίνεται θύμα αντιδράσεων για το θέμα που επέλεξε να πραγματευτεί. Είναι βαθιά ανθρωποκεντρικό το εγχείρημα της γιατί θέτει τον άνθρωπο και τα συναισθήματά του, τις εξάρσεις και τα πάθη του σε πρώτη προβολή, όχι κάτι εντελώς καινούργιο μα ο τρόπος που διαλέγει να το πράξει είναι για την εποχή μα και για κάθε εποχή, ακόμα και την σημερινή, ένα τολμηρό βήμα και μια γενναία απόφαση. Ο λόγος της και η προσέγγισή της δεν τάραξαν τυχαία τα συγγραφικά νερά.
