Υπάρχουν πρόσωπα που το πνεύμα τους διατρέχει τους αιώνες και δεν παύουν όσα χρόνια και αν περάσουν να μας επηρεάζουν με την σκέψη τους και την φιλοσοφία ζωής τους. Η σειρά Πίνοντας καφέ με σημαντικά και σημαίνοντα πρόσωπα – Σωκράτης, Πλάτωνας, Θουκυδίδης και Αριστοτέλης – καταφέρνει μέχρι στιγμής να μας κεντρίζει το ενδιαφέρον και να γεφυρώνει το χάσμα του χθες με το σήμερα και το αύριο. Ο φανταστικός διάλογος με τον Αριστοτέλη είναι η απόδειξη πως πρόσωπα ιστορικά μπορούν και σήμερα να συνεισφέρουν μέσα από την σοφία τους, αποδεικνύεται πως ο λόγος τους δεν παύει ποτέ να είναι διαχρονικός και ζωντανός σαν να μην πέρασαν όχι 2500 χρόνια αλλά ούτε μία μέρα. Ο Αριστοτέλης αποτελεί μια φυσιογνωμία καθοριστική και μοναδική για τα ελληνικά γράμματα, είναι ένας φάρος γνώσης και ένα σημείο αναφοράς όπως υπήρξε και ο δάσκαλός του, ο Πλάτωνας. Ο Αριστοτέλης, όπως είναι ευρέως γνωστό, υπήρξε ο δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήδη από πολύ μικρή ηλικία, ήταν αυτός που καθόρισε την σκέψη του μέσα από αναγνώσματα, όπως η ξακουστή σε όλους μας Ιλιάδα.
Ένα εγχειρίδιο ανακάλυψης του αριστοτελικού έργου μέσα από ευφάνταστη συζήτηση
Σε αυτό το εγχειρίδιο ζωής και γνώσης, σε αυτόν τον οδηγό επικοινωνίας με το πνεύμα του Αριστοτέλη, οι συγγραφείς Θανάσης Λάλας και Βασίλειος Μπετσάκος εξασφαλίζουν στον αναγνώστη μια επαφή με τον αριστοτελικό κόσμο με έναν τρόπο ιδιαίτερα εύληπτο και εύστοχο μακριά από φανφαρολογίες και εύκολες εντυπώσεις. Με στοχευμένη αφήγηση και ακριβείς διαλόγους γεμάτους ζωντάνια σαν ο Αριστοτέλης να έπινε όντως καφέ μαζί τους, κατορθώνουν να μας αιχμαλωτίσουν και να μας εισαγάγουν στη ζωή και τους συλλογισμούς ενός φιλοσόφου που ποτέ δεν έπαψε να μας διδάσκει μέσα από τα πολυεπίπεδα και πολυπρισματικά γραπτά του. Ο Αριστοτέλης άφησε πλούσιο κληροδότημα σε όλους εμάς, ήταν αυτός που ασχολήθηκε με ευζωία των ανθρώπων και την ευδαιμονία τους, ήταν εκείνος που θεώρησε πως ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος είναι ένα πολιτικό ζώον και πως το γεγονός πως σκέφτεται και εκφράζει άποψη τον κάνει να διαφέρει από τον κόσμο των ζώων. Σε λίγες σελίδες, ο αναγνώστης έρχεται σε άμεση επαφή με το πνεύμα του, το ζωηρό του πνεύμα και μέσα από την φανταστική συζήτηση ανοίγονται διάπλατα οι αγωγοί της περαιτέρω μελέτης για εκείνον που το επιθυμεί.
«Αυτός είναι ο στόχος των βιβλίων της σειράς «Πίνοντας καφέ με…». Να επινοήσουμε συναντήσεις σε μέρη φημισμένα και να ζήσουμε στον φανταστικό χρόνο μαζί με τους ήρωες της σκέψης μας μοναδικούς διαλόγους, να εφοδιαστούμε στο τέλος με γνώση γι’ αυτό που πιστεύουμε ότι ξέραμε, ενώ οι περισσότεροι από εμάς το αγνοούσαμε» γράφει ο Θανάσης Λάλας στο εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης επισημαίνοντας επιπρόσθετα πως αυτό το βιβλίο δεν είναι παρά ένα δείγμα γραφής της φιλοσοφίας του Αριστοτέλη και πως είναι απλά ένα έναυσμα και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για βουτιά στο σύνολο του έργου του. Ο Αριστοτέλης δεν ήταν όμως ένας απλός φιλόσοφος καθώς ασχολήθηκε με πλήθος δραστηριοτήτων και κατέγραψε στα κείμενά του και στα γραπτά του πλήθος αναλύσεων σχετικά με την λογική, την φυσική, την κοσμολογία, την μετεωρολογία, την βιολογία, την ζωολογία, την φυτολογία, την ανθρωπολογία και την ψυχολογία, την φιλολογία, την ηθική, την πολιτική επιστήμη και την μεταφυσική. Ο Αριστοτέλης δεν επηρέασε μόνο τους επιγόνους του στον Ελλαδικό χώρο αλλά βγήκε εκτός συνόρων και έγινε οικουμενικός, κατάφερε να μεταδώσει και να μεταλαμπαδεύσει τις ιδέες του μέσα στους αιώνες και σε άλλους πολιτισμούς, για αυτό σήμερα θεωρείται από τους πιο επιδραστικούς στοχαστές όλων των εποχών.
Ο έτερος συγγραφέας και σύμβουλος της έκδοσης Βασίλειος Μπετσάκος, ο οποίος έχει ασχοληθεί επισταμένα με το κεφάλαιο Αριστοτέλης, στο δικό του εισαγωγικό σημείωμα αναφέρει πως «Η Ορθοδοξία διαλέχτηκε κριτικά μαζί του, αλλά και τον ζωγράφισε στους νάρθηκες των ναών της. Οι Άραβες τον μελέτησαν σε βάθος, αλλά και τον διέδωσαν σε πλάτος. Η Δύση μορφώθηκε από αυτόν, αλλά και τον χρησιμοποίησε ως την απόλυτη αυθεντία. Η νευτώνεια Φυσική τον αμφισβήτησε και τον απέρριψε. Η σύγχρονη Φυσική τον επαναξιολόγησε και τον σεβάστηκε». Στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν πια υπολείμματα από αυτό που γνωρίζουμε ως Λύκειο του Αριστοτέλη, ένας χώρος επισκέψιμος που αξίζει να ανακαλύψει ο επισκέπτης της πόλης και να νιώσει για λίγο την αύρα του Αριστοτέλη που μετεξέλιξε ουσιαστικά την Ακαδημία του δασκάλου του, Πλάτωνα. Και στον ταξιδιώτη που θα επισκεφτεί την Βόρεια Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα την περιοχή της Μακεδονίας, υπάρχει και εκεί, λίγο έξω από την Νάουσα, ένα εξαιρετικό τοπόσημο όπου ο Αριστοτέλης ίδρυσε την σχολή του, εκεί δίδασκε τις πραγματείες του ενώ σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές η Σχολή ήταν ένα σαγηνευτικό μέρος, με δροσερά ρυάκια, βαθύσκιωτα σπήλαια και κατάφυτα μονοπάτια. Εκεί, ο έφηβος Αλέξανδρος πρωτογνώρισε τα έπη του Ομήρου, τον «ηθικόν και πολιτικόν λόγον» (όπως το θέτει ο Πλούταρχος) και βέβαια το βάθος της σκέψης του Αριστοτέλη.
Ο Αριστοτέλης ανέπτυξε πλήθος επιχειρημάτων αναφορικά με διάφορα ζητήματα έχοντας μελετήσει εις βάθος τόσο το έργο του Πλάτωνα όσο και εκείνο του Σωκράτη μέσα από τα γραπτά του δασκάλου του. Μέσα από τον πολύ έξυπνο και πολλές φορές αστείο διάλογο που αναδεικνύει το γεγονός πως η φιλοσοφία μόνο βαρετή δεν είναι, ο Αριστοτέλης θίγει ζητήματα που απασχολούν ακόμα και σήμερα τον σύγχρονο άνθρωπο και αυτό διότι οι αγωνίες και οι ανησυχίες του ανθρώπου δεν παύουν να ισχύουν και σκοπός της φιλοσοφίας είναι να αναδεικνύει τα θέματα και να λειτουργεί ως σύμβουλος στο πλευρό του ανθρώπου. Βέβαια, αξίζει να ομολογήσουμε πως η φιλοσοφία δεν υπόσχεται θαύματα ούτε και βγάζει λαγούς από το καπέλο της, ωστόσο με άσκηση και επιμέλεια που απαιτεί συνέπεια και συνέχεια μπορεί να μετατραπεί αδιαμφισβήτητα στο απαραίτητο εργαλείο για να αντιληφθούμε αλλιώς τη ζωή στο σύνολό της, τις χαρές και τις λύπες της. Μελετώντας φιλοσοφία δεν σημαίνει πως κινητοποιείται κάποιος αυτόματος μηχανισμός που μεταβάλλει με το πάτημα ενός κουμπιού τη διάθεση μας προς το καλύτερο, οδηγώντας μας στην ευδαιμονία μας από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι μια διαρκής διαδικασία προσπάθειας αλλαγής θέασης των πραγμάτων, ένας άλλος εναλλακτικός τρόπος που μόνο θετικά μπορεί να μας προσφέρει γιατί έτσι θα κατανοήσουμε το πραγματικό νόημα της ύπαρξής μας και της παρουσίας μας στον κόσμο.
«Αγαθό είναι και το χρήμα · δεν είμαι όμως σκοπός, απόλυτος σκοπός. Είναι μέσο. Το λέει και η λέξη: νόμισμα απ’ το νομίζω. Το χρήμα είναι προϊόν σύμβασης, δεν είναι απόλυτη αξία. Και είναι πραγματικά ελεύθερος όποιος έχει μια μετρημένη σχέση με το χρήμα. Δεν φτάνει στην υπερβολή, ούτε όταν το διεκδικεί ούτε όταν το ξοδεύει. Δεν είναι ούτε εξαρτημένος από το χρήμα ούτε άσωτος · είναι ελεύθερος»
