Δεν υπάρχει καμία λογική στην τρέλα, στον έρωτα και στον θάνατο, δεν υπάρχει καμία λογική σε αυτά που καταθέτει, μοιάζουν με όνειρο αλλά είναι εφιάλτης. Όλα όσα συμβαίνουν στα διηγήματά του είναι παρμένα και εμπνευσμένα από τον ίδιο του τον ταραγμένο και βασανισμένο βίο του, μία συνεχής πάλη με το εγώ του, ένα εγώ καταποντισμένο και μόνιμα κατατρεγμένο. Είναι ο Κιρόγα ο Έντγκαρ Άλαν Πόε της Λατινικής Αμερικής; Εύλογο ερώτημα που απαντάται θετικά και χωρίς δεύτερη συζήτηση όταν η ροπή της γλώσσας του αποστομώνει και τους πιο ορκισμένους αμφισβητίες του ταλέντου του. Ένα ταλέντο που δυστυχώς δεν πήγασε από μία ήρεμη, αναπαυτική και ξεκούραστη ζωή. Το αντίθετο μάλιστα, καθώς ο Κιρόγα έγινε έρμαιο της τραγικής του μοίρας, κατέβηκε στον Άδη της θλίψης και της οδύνης χάνοντας ανθρώπους δικούς του και αγγίζοντας τα όρια της αυτοχειρίας από πολύ νωρίς.
Σε κάθε του διήγημα έχει αποτυπώσει ξεκάθαρα το πάθος, την αγωνία, τον τρόμο, την αλληγορία και την ακραιφνή ισοπέδωση κάθε ικμάδας χαράς που μοιάζει να ξεπηδά για λίγο αλλά σβήνεται από ένα μαύρο σύννεφο που την καταπλακώνει. Κάθε του φράση, κάθε σκηνή και κάθε στιγμή των διηγημάτων του είναι βυθισμένη στο σκοτάδι, στο μαύρο φόντο και στην υπόγεια θέα, εκεί που οι ακτίνες δεν φτάνουν και αν φτάσουν είναι ξεθωριασμένες. Γινόμαστε μάρτυρες ως αναγνώστες της καταιγίδας που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της με τον άνεμο που λυσσομανάει. Σε όποιο διήγημα και αν ταξιδέψει κανείς θα ανακαλύψει έναν κόσμο κλειστό, φυλακισμένο, ένα σπίτι χωρίς σκεπή που ψάχνει να φυλαχτεί από τις ορέξεις του καιρού. Οι ήρωές του μαστίζονται από χαστούκια απανωτά και πλήγματα αδιάκοπα, αρρώστιες, απώλειες, ακατανόητες συγκυρίες πλημμυρισμένες με χτυπήματα οδυνηρά.
