Πολιτική, θρησκεία, κοινωνικές εντάσεις, ψυχολογία και ανθρώπινη φύση όλα αυτά πρωταγωνιστούν σε ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα όπου κοχλάζει η αδικία και ο ανθρώπινος πόνος. Γιατί παιδιά να πληρώνουν την αρρώστια ορισμένων ψυχικά διαταραγμένων και γιατί να καθίστανται θύματα μιας κοινωνίας που αρνείται να δει τα λάθη της; Ο Κόσμπι μεταφέρει με συγκλονιστικό τρόπο σε αυτό το εξαιρετικά ωμό αλλά τόσο ειλικρινές κείμενο όλα εκείνα που μαστίζουν την αμερικανική κοινωνία. Η ιστορία της οπλοκατοχής δεν έχει πάψει να απασχολεί δεκαετίες τώρα την αμερικανική κοινωνία, μια μάστιγα που κανένας πρόεδρος δεν έχει τολμήσει να αγγίξει μιας και τα συμφέροντα που παίζονται είναι πολλά και το πολιτικό κόστος από μια γενναία και επιβεβλημένη απόφαση απαγόρευσης σχεδόν ανυπόφορο. Τα όπλα είναι το όπιο του λαού για να παραφράσω την ρήση του Καρλ Μαρξ, είναι όμως και το χρώμα της φυλής γιατί η μάχη ανάμεσα σε λευκούς και έγχρωμους δεν έχει πάψει να υφίσταται από τότε που ο Αβραάμ Λίνκολν αποφάσισε με θάρρος και με κόστος την ίδια του την ζωή να καταργήσει το θεσμό της δουλείας.
Βουτώντας βαθιά στον κορμό των γεγονότων της δολοφονίας και βασανισμού παιδιών
Η λογοτεχνία, μέσω γνωστών ή λιγότερο γνωστών εκπροσώπων της, ανέκαθεν υπήρξε ένας μοχλός και ένας ουσιώδης τρόπος ανάδειξης των κοινωνικών ζητημάτων και οι συγγραφείς μέσα από τα γραπτά τους και την αφήγησή τους καθρεφτίζουν με γλαφυρό και έμμεσο τρόπο όλα αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία, ανταποκριτές της οι ίδιοι μας καλούν σε συστράτευση και σε συλλογισμό. Εμείς, ως αναγνώστες αλλά και ως ενεργοί πολίτες, δεν έχουμε παρά να μελετήσουμε το έργο τους, να αφουγκραστούμε τον παλμό των ανησυχιών τους και να γίνουμε κοινωνοί των πιο μύχιων σκέψεών τους αναλογιζόμενοι έτσι και τον ρόλο μας σε αυτό το κλίμα αναταραχής. Αναμφίβολα, η ενεργή και δυναμική αντίδραση του καθενός μας απέναντι στο τέρας του ρατσισμού είναι κομβική και επιβεβλημένη, ειδικά στη σημερινή εποχή που το κλίμα αυτό βρίσκεται και πάλι στην κορύφωσή του.
Ζούμε σε μία εποχή που η στιχομυθία και η αναφορά περί ρατσισμού έχει δυστυχώς επανέλθει πολύ έντονα στο προσκήνιο. Τα κρούσματα ξενοφοβίας και επιθετικότητας έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια σε όλο τον κόσμο και κυρίως στην Ευρώπη, η οποία και πλήττεται σφόδρα λόγω και του μεγάλου προβλήματος του μεταναστευτικού. Παράλληλα, τα κινήματα της άκρας δεξιάς λαμβάνουν όλο και πιο αυξημένα ποσοστά στις ευρωπαϊκές χώρες κάτι που είχε να συμβεί από την εποχή της ανόδου του ναζισμού και του φασισμού στην γηραιά ήπειρο τη δεκαετία του 1930. Μέσα σε αυτό το σκηνικό κοινωνικού πολέμου και αστάθειας, μέσα στη δίνη των φυλετικών διακρίσεων και του εκφοβισμού, τα μυθιστορήματα του παρελθόντος αλλά και του παρόντος όπως αυτό του Κόσμπι έρχονται να μας θυμίσουν πόσο εύθραυστος είναι ο κοινωνικός ιστός και πώς η ιστορία μπορεί και επαναλαμβάνεται με απρόβλεπτες συνέπειες. Ο σερίφης Τάιτους Κράουν έρχεται αντιμέτωπος με έναν έγχρωμο δολοφόνο, έναν λευκό καθηγητή θύμα ενώ ένα κύκλωμα βασανιστών αποκαλύπτεται και αυτή η αποκάλυψη είναι γροθιά στο στομάχι για το γεγονός πως τα θύματα του βασανισμού είναι παιδιά.
Στην κομητεία του Χάροντα όπου είναι σερίφης ο Τάιτους Κράουν υπάρχει ιστορικό αίματος και πόνου και μοιάζει αυτό το χρονικό να μην μπορεί να αλλάξει, οι πληγές να μην μπορούν να επουλωθούν και το δράμα της ανθρώπινης φύσης που ρέπει προς την εγκληματικότητα και το κακό να μην έχει γυρισμό. «Ο Νότος δεν αλλάζει. Μπορεί να προσπαθήσεις να κρύψεις το παρελθόν, όμως αυτό επιστρέφει χειρότερο από πριν. Πιο τρομερό». Ίσως να αναστέναζε, να κοίταζε αλλού και να έλεγε: «Ο Νότος δεν αλλάζει… μόνο τα ονόματα, οι ημερομηνίες και τα πρόσωπα αλλάζουν. Και μερικές φορές ούτε κι αυτά, όχι στ’ αλήθεια. Μερικές φορές η ίδια μέρα και τα ίδια πρόσωπα σε περιμένουν όταν κλείνεις τα μάτια σου». «Σε περιμένουν στο σκοτάδι». Αυτά γράφει στις πρώτες σελίδες του βιβλίου ο συγγραφέας παραδεχόμενος πως η ιστορία είναι αμείλικτη και πως μπορεί οι εποχές να αλλάζουν, οι άνθρωποι όμως δεν αλλάζουν και επαναλαμβάνουν με την ίδια ή και μεγαλύτερη αγριότητα τα ίδια εγκλήματα. Η συνέχεια της αφήγησης ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας της κατακρεούργησης αθώων ανθρώπινων ψυχών, παιδιών, στο όνομα μιας ανίατης ψυχικής τρέλας που δεν έχει ούτε εξήγηση ούτε και λογική καμία.
Ο σερίφης Τάιτους Κράουν είναι αποφασισμένος να ξεκλειδώσει το μυστήριο της δολοφονίας τόσο του δράστη έγχρωμου Λατρέλ όσο και του θύματος καθηγητή Σπίρμαν, τίποτα όμως από όλα όσα είχε στο μυαλό του δεν προμήνυαν αυτά που θα αποκάλυπτε σιγά σιγά και με σθένος καθώς και επιμονή η έρευνά του. Ο ίδιος, είχε έρθει σε αυτή την θέση με πολύ κόπο και είχε στον νου του να επιτελέσει όσο γινόταν πιο άρτια την αποστολή του, να είναι πιστός στο καθήκον του. «Ο Τάιτους έλεγε πάντοτε στον εαυτό του ότι άλλαζε τα πράγματα διορθώνοντας το σύστημα από μέσα. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του ότι ως σερίφης θα φρόντιζε ώστε το τμήμα του να είναι διαφορετικό. Αλλά ο Λατρέλ του είχε δείξει το ψέμα που ζούσε μέσα σ’ αυτή την υπόσχεση. Κι αν δεν μπορείς ν’ αλλάξεις το σύστημα επειδή αυτό δουλεύει όπως είναι φτιαγμένο να δουλεύει; Κι αν αυτή ήταν η αλήθεια, τότε γιατί στον διάολο φορούσε το σήμα;». Το μυστήριο πίσω από τις δολοφονίες του Λατρέλ και του Σπίρμαν γέννησαν και άλλα φίδια, εκείνα που δείχνουν πως η φωλιά είναι γεμάτη από επικίνδυνα αυγά που πολλαπλασιάζονται με μαθηματική ακρίβεια και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος τι τρομερό επιφυλάσσει το μέλλον. Ο Κόσμπι είναι σκληρός στις περιγραφές του, αναδεικνύει μια κοινωνία σε προχωρημένη σήψη γιατί όταν στο κέντρο των ειδεχθών εγκλημάτων είναι παιδιά τότε κάτι δεν πάει καλά και κάτι πρέπει να αλλάξει από τα θεμέλια, ο γόρδιος δεσμός οφείλει να κοπεί.
«Οι ΜΙΚΡΕΣ ΠΟΛΕΙΣ είναι σαν τους ανθρώπους που τις κατοικούν. Τόσο οι μεν όσο και οι δε κρύβουν άπειρα μυστικά. Μυστικά της σάρκας, μυστικά αίματος. Κρυφοί όρκοι και ψιθυριστές υποσχέσεις που μετατρέπονται σε ψέματα τόσο γρήγορα όσο το γάλα κόβει κάτω απ’ τον καυτό καλοκαιριάτικο ήλιο»
