Δεν είναι Έρνεστ Χέμινγουεϊ, όπως ο ίδιος αναφέρει στο υστερόγραφο της έκδοσης, είναι όμως εδώ παρών ανάμεσά μας, ένας συγγραφέας με γνώσεις που αποτυπώνονται στα γεμάτα έμπνευση βιβλία του. Αδιαμφισβήτητος δανδής της εποχής του με ατελείωτες και επιτυχημένες εκπομπές σε μια τηλεόραση γεμάτη ποιότητα παρά το γεγονός πως ήταν ασπρόμαυρη εκεί στις αρχές του ’70. Θυμάται κανείς τους ανθρώπους, ηθοποιούς, τραγουδιστές που φιλοξενούσε κάθε φορά και τις συζητήσεις μαζί τους. Ο Φρέντυ Γερμανός υπήρξε ένας άνθρωπος πνευματικός, ευφυής, γνώστης της ιστορίας και ένας εξαιρετικός χειριστής του λόγου και της ελληνικής γλώσσας. Σε αυτά ας προστεθεί το αστείρευτο βιτριολικό του χιούμορ, η εγνωσμένη του αξία ως κειμενογράφος και αρθρογράφος, ενώ ως ρεπόρτερ έγραψε τη δική του ιστορία. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω και της συνεχούς του μελέτης ήταν τα βιβλία του, τα μυθιστορήματα/βιογραφίες, στα οποία κάθε φορά σκιαγραφούσε και φιλοτεχνούσε την προσωπογραφία μιας φυσιογνωμίας όπως η Σοφία Τρικούπη εν προκειμένω. Οι εκδόσεις Διόπτρα πολύ ορθά επαναφέρουν στο προσκήνιο αυτά τα τόσο μοναδικά βιβλία, ώστε να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Η ιστορία της οικογένειας Τρικούπη δια χειρός ενός δεξιοτέχνη του λόγου
Ο Φρέντυ Γερμανός έχει χαράξει τη δική του πορεία στα ελληνικά γράμματα και έχει αφήσει ανεξίτηλα την σφραγίδα του στο χώρο της λογοτεχνίας για τον απλούστατο λόγο πως γνωρίζει πώς να αιχμαλωτίζει την προσοχή του αναγνώστη με την αφήγησή του να ρέει σαν νερό. Η Γυναίκα από βελούδο είναι ένα από τα βιβλία του σημεία αναφοράς καθώς διατρέχει την ελληνική ιστορία του προπροηγούμενου και τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Αγκαλιά με την ιστορία του τόπου είναι τα γεμάτα γεγονότα βιβλία του, 29 τον αριθμό, μια κληρονομιά στις επόμενες γενιές από έναν άνθρωπο που γνώρισε πολλούς από τους ανθρώπους τους οποίους και συμπεριέλαβε στα βιβλία του. Η γραφή της Γυναίκας από βελούδο δεν ήρθε από μια απλή παράθεση γεγονότων αλλά μέσα από μια επίμονη και ενδελεχή έρευνα καθώς το μικρόβιο του δημοσιογράφου πάντα τον κατέτρωγε και τον ακολουθούσε σε όλη του την πορεία. Εξάλλου, η ιστορία ανέκαθεν αποτελούσε το όχημα εκείνο πάνω στο οποίο πατάει ο άνθρωπος για να γνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό μέσα από γεγονότα, κρίσεις και ανατροπές. Βέβαια, κατά τον Χέγκελ “το μόνο που μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι τίποτε δεν μας διδάσκει η ιστορία”.
Το οδοιπορικό στα ιστορικά γεγονότα που επιχειρεί σε αυτό το μυθιστόρημά του ο Φρέντυ Γερμανός την άποψη του Χέγκελ έρχεται με τραγικά επίκαιρο τρόπο να επικροτήσει και να επαυξήσει καθώς δυστυχώς δεν μάθαμε τίποτε από τα λάθη μας ως έθνος, τίποτε από τα σφάλματα του παρελθόντος και τα επαναλαμβάνουμε παίρνοντας τα χέρια μας και βγάζοντας τα μάτια μας. Όσοι προσέφεραν έστω και ένα λιθαράκι σε αυτόν τον τόπο την τραγική μοίρα του Χαρίλαου Τρικούπη είχαν, να μην μπορούν έστω και νεκροί να επαναπατριστούν στην πατρίδα τους ώστε να ταφούν. Το βιβλίο είναι ουσιαστικά μια ελεγεία και ένας ύμνος στην οικογένεια Τρικούπη μέσα από την αναφορά στον πατέρα Σπυρίδωνα Τρικούπη αλλά ουσιαστικά τα δύο κεντρικά πρόσωπα στα οποία επικεντρώνεται ο Γερμανός είναι η Σοφία σαφώς αλλά και ο Χαρίλαος, καθώς η σχέση τους ήταν τόσο στενή και οι δυο τους τόσο αγαπημένοι που θυμίζει αρχαία δίδυμα όπως ο Πάτροκλος και ο Αχιλλέας ή ο Ηφαιστίωνας και ο Μέγας Αλέξανδρος. Πολλοί μάλιστα με πικρόχολα σχόλια λοιδορούσαν αυτή τη σχέση των δύο αδερφών, ένα ελληνικό φαινόμενο διόλου σπάνιο, το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Και οι δυο υπήρξαν θύματα κουτσομπολιών και άλλων γελοίων υπαινιγμών, ενώ φρόντισαν αμφότεροι να μην δίνουν δικαίωμα σε κακεντρεχή σχόλια.
Ο Φρέντυ Γερμανός θα εστιάσει στην σχέση Σοφίας Τρικούπη και Δεληγιάννη, ή όπως πιο σωστά θα έπρεπε να αποκαλείτε Δηλιγιάννης. Μια σχέση φλογερή στις αρχές της μα τόσο μα τόσο δραματική και τραγική στην πορεία καθώς ο Δεληγιάννης αποφάσισε να αντιμετωπίσει με μίσος τα δύο αδέλφια μέχρι και τον θάνατό του Χαρίλαου Τρικούπη το 1896 ενώ ο ίδιος ο Δεληγιάννης υπήρξε θύμα δολοφονικής επίθεσης στα 85 του χρόνια. Η Σοφία Τρικούπη μέχρι το τέλος της ζωής της που ήρθε το 1916, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον χαμό του αδελφού της για τον οποίο έδωσε αγώνα, πίστευε σε αυτόν και τον στήριζε σε όλη του την πορεία. Έτρεμαν στην ιδέα πως ο ένας θα μπορούσε να μείνει μακριά από τον άλλο για μεγάλο διάστημα και δεν είναι επίσης διόλου τυχαίο πως κανείς από τους δύο δεν παντρεύτηκε, κάτι που φυσικά έγινε αντικείμενο πλείστων σχολίων. Οι δυο τους για καλή τους τύχη είχαν ο ένας τον άλλον γιατί στην ελληνική πολιτική σκηνή και τα υπόγεια μαχαιρώματα ουδείς από τους δύο θα είχε βγει ζωντανός. Δεν ήταν μόνο ο Δεληγιάννης απέναντι στον αριστοκρατικό και φέρελπι Χαρίλαο Τρικούπη, το παλάτι και ο βασιλιάς Γεώργιος προσωπικά, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω επίσης δολοφονήθηκε το 1913, δεν άντεχαν τον Μεσολογγίτη πολιτικό, όπως δεν άντεξαν αργότερα οι πολέμιοί του, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
«Δεν θέλω να σε χάσω» της λέει αναπάντεχα στο τρένο. Η Σοφία τον κοιτάζει ξαφνιασμένη: «Δεν θα με χάσεις! Ό,τι και αν γίνει. Όσοι δαίμονες κι αν μας περιμένουν στους επόμενους μήνες, στα επόμενα χρόνια. Θέλω να είσαι κοντά μου». «Θα είμαι» «Είσαι η δύναμή μου, το καταλαβαίνεις;» Η Σοφία τον κοιτάζει τρυφερά: «Για πρώτη φορά ο ορμητικός εραστής έμοιαζε με ένα φοβισμένο παιδί». Η Σοφία Τρικούπη έμεινε πιστή θαυμάστρια και λάτρης του αδερφού της μέχρι την τελευταία στιγμή, τότε που εκείνος κείτονταν νεκρός στην νεκρική κλίνη και εκείνη του κρατούσε το χέρι και δεν έφευγε στιγμή από κοντά του, πιστός στρατιώτης που δεν άφηνε τον στρατηγό του. Ο Φρέντυ Γερμανός χαρίζει λοιπόν ένα πλούσιο ιστορικό μυθιστόρημα και καλεί να έρθουμε σε επαφή με το πρόσφατο παρελθόν μας για να γνωρίσουμε καλύτερα πώς εξελίχθηκε η πολιτική ιστορία της χώρας και σε ποιους οφείλουμε να αποτίσουμε φόρο τιμής για όσα προσέφεραν στην πατρίδα χωρίς κανένα αντάλλαγμα και χωρίς καμία επιφύλαξη.
«Ο Τρικούπης πέφτει σε κώμα. Όταν ξεψυχήσει, την επόμενη μέρα, ο βασιλιάς θα πει απλά: «Τι παράξενος θάνατος». Ίσως και να μη θέλει να μουντζουρώσει τη χαρά της νίκης – αυτή η μέρα ανήκει στους θεούς»
