Δεν είναι διόλου τυχαίο που το μυθιστόρημα αυτό του Theodore Dreiser συγκαταλέγεται -σύμφωνα με τον Guardian- ανάμεσα στα 100 μυθιστορήματα που κανείς θα πρέπει να έχει διαβάσει. Το μυθιστόρημα, αν και γραμμένο πριν από περισσότερο από 100 χρόνια, καθίσταται προφητικό και αντικατοπτρίζει όλα αυτά που αναμφίβολα συμβαίνουν στο σήμερα. Κινείται ανάμεσα στο δίπολο άνοδος και πτώση του ανθρώπου του καιρού του – αδιαμφισβήτητα και του σημερινού – καθώς παρακολουθεί μεταξύ άλλων τη πορεία δύο ανθρώπων, μιας γυναίκας και ενός άντρα που έρχονται αντιμέτωποι με τη μοίρα τους, κοινή στην αρχή και χωριστή στην εξέλιξη της αφήγησης, βυθισμένοι και οι δύο σε έναν αγώνα ανταγωνισμού. Ο Dreiser, με τον ρεαλισμό και κυρίως το στοιχείο του νατουραλισμού να τον διακατέχει – έχοντας διαβάσει και εμπνευστεί από τους αγαπημένους του Ντίκενς, Χάρντι, Έλιοτ και Μπαλζάκ – σκιαγραφεί με λέξεις τη προσωπογραφία τους και αφηγείται με κάθε συνταρακτική λεπτομέρεια τόσο την παρακμή όσο και την ανύψωση δύο ανθρώπων που διαγράφουν αντίθετη τροχιά ζωής μη μπορώντας να συμβιώσουν κάτω από την ίδια στέγη.
Ο κόσμος που περιγράφει ο συγγραφέας είναι σκληρός, αδυσώπητος, κοινωνικά άδικος και αμείλικτος και δεν χάνει καμία ευκαιρία να το τονίσει έχοντας ο ίδιος αφουγκραστεί την επαναστατική αλλαγή προς το χειρότερο που λαμβάνει χώρα στις μεγάλες πόλεις της Αμερικής και παρασέρνει ήθη και αξίες. Η λογοτεχνία και η ζωή δεν μπορούν να είναι αχώριστες και διάγουν βίους παράλληλους, άρα πώς θα μπορούσε και ένα τέτοιο εμβληματικό μυθιστόρημα πολλαπλών διαστάσεων και αναφορών να μην αντλήσει στοιχεία από την πραγματικότητα; Ο συγγραφέας χτίζει τα πρόσωπα της ιστορίας του από αυτά που παρατηρεί γύρω του, από αυτήν την καπιταλιστική λαίλαπα που καταδιώκει τον σύγχρονο άνθρωπο και τον καθιστά έρμαιό της.
