Ο Γκάρσιν, αυτός ο βασανισμένος και τρομαγμένος από τα ίδια του τα βιώματα ιππότης, σφράγισε με την προσωπικότητα του και την γραφή του την ευλογημένη λογοτεχνική γενιά του 1870 και είναι αυτός – άγνωστο σε πολλούς – που προανήγγειλε και ανακοίνωσε τον ερχομό του Άντον Τσέχωφ. Ο Γκάρσιν μας μυεί στον δικό του κόσμο, σε έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος που περιγράφει στο σύντομο αυτό διήγημα, υποφέρει έτσι όπως ακριβώς υπέφερε ο ίδιος ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Τέτοιο Γολγοθά, τέτοια ανηφόρα καλείται να ανέβει μήπως και κατά τύχη δει ένα κεράκι αναμμένο που θα φωτίσει την πελεκημένη του ψυχή. Μία ψυχή που μέσα στην αρρώστια και στον φιλάσθενο ψυχισμό του αναζητά στηρίγματα, δρόμους εναλλακτικούς για να κατευνάσει την πάλη με το εγώ του. Το “κόκκινο λουλούδι” είναι ένα συγκοινωνούν δοχείο με τον “Θάλαμο 6” του Τσέχωφ και από αυτό το διήγημα ο Τσέχωφ αντλεί και εμπνέεται το κείμενό του. Απόδειξη αναμφισβήτητη και τρανή πως τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται και επιχειρούν έναν ανοιχτό διάλογο που δεν έχει όρια και δεν χωράει αναβολή.
Ο πρωταγωνιστής του Γκάρσιν είναι ένα ανδρείκελο σε αποσύνθεση, ένας είδωλο μέσα από το οποίο βλέπει την δική του κατάσταση, είναι ένα φύλλο που κινείται ανάμεσα στην φθορά και την αφθαρσία, το στέρεο και το ασταθές, είναι ο ίδιος ο συγγραφέας που μέσα από το σπαρακτικό αυτό διήγημα παραληρεί για να σωθεί από τις παλινδρομήσεις της ανισορροπίας που τον διακατέχει. Φοβάται για την ζωή του αλλά πιο πολύ φοβάται για τις ζωές των άλλων, τρομάζει μπροστά στην ιδέα της παρουσίας των γύρω του, είναι ένα φάντασμα που εκλιπαρεί για σωτηρία που κανένας δεν μπορεί να του την προσφέρει. Μοναδική του σανίδα σωτηρίας η εξόντωση του κόκκινου λουλουδιού, του κινδύνου που διαφαίνεται στον ορίζοντα και που μόνο αυτός γνωρίζει τις συνέπειες ύπαρξής του.
