Ο Φορντ συνεχίζει το έργο των επιφανών προκατόχων του όπως είναι ο Φώκνερ, ο Στάινμπεκ, ο Απντάικ και εισέρχεται με ορμή στο σώμα της σημερινής εσωτερικής πάλης του ανθρώπου για το που η ζωή του βαδίζει, ποια είναι τα όρια της συνείδησής του και πως την σώνει, ποιες οι εσωτερικές μάχες που το μυαλό καλείται να δώσει, ποιες οι ασφαλιστικές δικλείδες που τον αποτρέπουν από το ανήθικο, ποιο το λάθος και ποιο το σωστό και πως αυτά ορίζονται. Ο Ντελ Πάρσονς, ο αφηγητής, είναι η προσωποποίηση του ανθρώπου που προσπαθεί να ξεπεράσει μέσα στον ίδιο του τον ψυχισμό, που είναι ακόμα εύπλαστος λόγω της ηλικίας του, μία οικογενειακή τραγωδία, μία ληστεία που έμελλε να κλείσει τους γονείς του στην φυλακή και τον ίδιο να μεταναστεύσει και να μεγαλώσει σε ξένο περιβάλλον, σε άλλη χώρα γνωρίζοντας πως τίποτα πια δεν θα ήταν όπως πριν.
Τα δεδομένα που έχει στα χέρια του σε ηλικία δεκαπέντε χρονών είναι σίγουρα η πορεία προς μία άλλη χώρα, άγνωστη. Ίσως την χώρα της σωτηρίας του χωρίς όμως να γνωρίζει αν αυτή η αναγκαστική προοπτική στην οποία θα «καταδικαστεί» να ζήσει ήταν και η επιθυμητή για τον ίδιο, μιας και την πήρε η μητέρα του για λογαριασμό του, ή ακόμα και αν ήταν αυτή που ο ίδιος ονειρεύτηκε. Δεδομένων όμως των συνθηκών και αυτές ήταν πολύ δύσκολες, έμοιαζε με μονόδρομο για εκείνον. Οι συγκυρίες είναι οι εξής: οι γονείς του στην φυλακή για ληστεία τράπεζας, η δίδυμη αδερφή του διαχειρίστρια της ίδιας της τύχης αρνούμενη την μοίρα της να τον ακολουθήσει και εκείνος να παίζει στα ζάρια την τύχη του. Η ληστεία τράπεζας είναι μία απόφαση εξαρχής εσφαλμένη, όμως ποιος την ορίζει ως ανήθικη πράξη όταν μπροστά ορθώνεται τρομακτικό και πανίσχυρο το φάντασμα της ανέχειας και της απελπισίας για οικονομική ανάσα; Και πως μία οικογένεια μπορεί εν ριπή οφθαλμού να χάσει την γη κάτω από τα πόδια της χάνοντας και τα απολύτως αναγκαία ή κεκτημένα;
